Anlattıkça sıra dağlar gibi yükseliyordu. Ne kesik bacak kaldı, ne koltuk değnekleri. Ne yüzünde yanıklar kaldı,ne alnında kırışıklıklar. Devleşti, yüceldi. Gözlerinden ateş saçılan bir kartal kesilip, gerdi kanatlarını yurdun üzerine. Karanlıkta donmuş gibi duran mezar taşlarının tümü birden yeşil bereli birer asker olup canlandılar. Pınarın nazlı çığıltısı ile tarihin derinliklerinden coşup gelen nal sesleri, kılıç sesleri, at kişnemeleri... Birbirine karıştı.

Ulu Berkes buyurdu ki; Aşk; göğün yücelerinde pervaz vuran bir Hüma'dır. O yere inici, dala konucu, tuzağa tutulucu değildir. O nüfuz ve iktidar, gevher ve mücevher... Ve velâyet ve servet ve güçle elde edilici değildir. Onun huzurunda kul ve köle, bey ve sultan farketmedi.. Onun peşine düşenler yarlarda, uçurumlarda başları kesik ölü bulundular. O murad almamış kızların göklere ulaşmış ruhudur. O göklerin kuşudur. Onu Tanrı korur.

Şehirler insanlara benziyorlar. Ya güzel oluyorlar ya çirkin. Ya suskun ya cıvıl cıvıl. Ya gizemli ya aşüfte. İçinde yaşayanların ruhu siniyor şehirlere. Sevdalı insanların şehri, kendileri gibi güzel oluyor. Şehri çevreleyen yüksek tepelere kurulmuş bağ evlerinin toprak damlarında, geceleri yıldız cümbüşlerini seyrederek uyuyan çocuklar, yaz günlerinin ılık sabahlarına hep aynı sesle uyanırlar.. yeşil ceviz ağaçlarının, birbirine karışmış gür meyve dallarının arasından süzülüp gelen kırgın, yorgun, ezgin.

M-16 colt. Gökte güneş, namussuz. Yanıyor bozkır... İn, cin yok. Kurşunlar peşi peşine sessizliği parçalayarak, alevleniyor... Yüz kurşun, bin kurşun... Kanlar fışkırıyor göğüslerden, şakaklardan. Bir tetikte, canlar buhar olup çekiliyor göklere... Sesler yayılıyor suskun bozkıra; Kurda re azade!... Kurda re azade!... Biji yoldaş! Biji Nezir gerilla!... Biji kurdistane!...

Bugün 'halk edebiyatı' adı altında ve farklı bir zeminde ele alınan edebiyat; bizim, Orta Asya'da başlatıp, zengin­leştirerek getirdiğimiz ana edebiyat geleneğimizdir. Halk şiiri ise bu edebiyatın güzide ve geniş bir alanıdır. Halk şiirimiz bir yandan zengin anonim kaynaklardan beslenirken, diğer yandan şairlerimiz de bu alana ferdî olarak önemli katkılarda bulunmuşlardır. Ferdî temele dayalı halk şiirini üreten halk şairleri, ic­raatlarına göre değişik isimlerle anılmışlardır: Ozan, âşık, saz şairi, kalem

Bu diyarın insanları… Samimi, sıcak, güler yüzlü, hesapsız her biri. -Mösyö, bendeniz Cemal! Adam samimi, tuttu elini kibarca, nazik bir şekilde sıktı, gülümsedi. -Ce-mall!! -He Mösyö, Cemal! -Ben memnun oldu ce’maall! “Mal değil lan kafir,” dedi içinden. “Mal değil, Cemal!” Sonra sırnaşarak devam etti; -Sayın milyoner, sen çok seviyor sizin mübarek dini!

Ağıtlar, Türkün kendine özgü köklü geleneğinin bir ürünüdür. Türk edebiyatının temel taşı, şiirin, destanın, müziğin başlangıcıdır ağıtlar. İnsan hak ve sevginin, insanı ölümsüzleştirme düşüncesinin bir anıtı; Türk kültürünün ve sözlü edebiyatımızın acı yüklü, en güzel simgeleridir. Yalın, katıksız ve pervasızca söylenmiştir. Ağıtlar gönlün, yüreğin, can özünün şahlanışıdır.

Akıl ha! Nedir akıl? Arabacıdır, diyor Buda. Mevlâna, kervanın önünde giden topal eşektir diyor. Pek de güvenmiyorum akıl dediğine. Amaçlanmak, hedef koymak, yürümek tamam ama Yunus'un dediği oluyor sonuçta, erik dalında üzüm yiyebiliyor insan. Her düşünür, her ideoloji, her din kendi fabrikasının ürettiği insan tipini istiyor. Diğerlerinin adı ya günahkâr ya asi. Dünyanın tek bir güç tarafından yönetildiğine inanmak rahatlamaya yeter. Melamîlerin bir sözü vardır, Böyle zuhur etti! derler, kabullenir ve kur

Aşk; göğün yücelerinde pervaz vuran bir Hümadır. O yere inici, dala konucu, tuzağa tutulucu değildir. O nüfuz ve iktidar, gevher ve mücevher... Ve velâyet ve servet ve güçle elde edilici değildir. Onun huzurunda kul ve köle, bey ve sultan farketmedi.. Onun peşine düşenler yarlarda, uçurumlarda başları kesik ölü bulundular. O murad almamış kızların göklere ulaşmış ruhudur. O göklerin kuşudur. Onu Tanrı korur.

“Aşkların nefesleri vurmuş bizim dağlarımıza, Bu yüzdendir ki duman eksilmez başlarından, bu yüzdendir ki erken bulutlanır tepeleri, sis erken çöker, kar erken düşer sevdalı doruklarına. Bu yüzdendir ki erken sararır yeşiller, çiçekler erken solar, hüzün erken iner ovalara.. Bu yüzdendir ki, beli bükük bir aslan gibi kırgın durur Erciyes.”