Zaman zaman divan şiirinin dayandığı estetik anlayış, mecaz ve mazmun sistemi ve hatta lügati kıyasıya eleştirilmiş olmasına rağmen, sesi ve dolayısıyla âhengi konusunda genellikle takdir edici ifadelerin kullanılmış olması dikkat çekicidir. Ne var ki, eski Türk edebiyatıyla ilgili çalışmalarda dil ve üslûp incelemeleri münferit eserlerle sınırlı kalmış; yayımlanan divanlarda, mesnevilerde ve metin şerhlerinde divan edebiyatındaki söyleyiş mükemmelliği her fırsatta vurgulandığı, âhengi sağlayan unsurlarsın

Gaz lambası, evin ahşap tavanında ve alçıyla sıvanmış duvarında bin türlü oyun oynuyor. Pencere ve kapı aralığından sızan esintinin etkisiyle lambanın ışığı, duvarda yeni bir gösterinin ilk provalarını sunuyor. Tanıdık, bildik şekiller, dağlar ve vadiler oluşuyor duvarda. Gaz lambasının kısık alevi odamızı büyülü masal âlemine çeviriyor. Yatmadan önce annemden dinlediğim peri kızı tavan arasında bir görünüp bir kayboluyor. Aç kalan yavrularına ot getirmek için uzaklaşan keçi, gidip dönmüyor. Biçare oğlaklar

Temelini Yunus Emre ve Aşık Paşadan alan Klasik Dönem Osmanlı Nazmı, hüner ve estetiğin şiir ikliminde birleştiği döneme verilen addır. Bu döneme mensup şairler, farklı zaman diliminde yaşamalarına rağmen aynı duygu, düşünce ve estetiğin beslediği nevi şahsına münhasır hayallere sahiptir.Bir tür akademik disiplinin gözetildiği nazım vadisi, şiir meydanı nda erlik davası güden şairlerin bu üstünlük yarışını gözler önüne sererken, onların aşklarına, arzu ve heveslerine, şikayet ve yakınmalarına da sahne olur

Muhsin Macit, divan edebiyatı uzmanı bir profesör ama bu öyküleri okudukça bir Anadolu profesörüyle karşı karşıya olduğunuzu anlıyorsunuz. Kitap, kamyon şoförlüğüyle edebiyat öğretmenliği arasında sıkışıp kalmış bir gencin öyküleriyle başlıyor ve ardından yazarın hayatının çeşitli dönemlerinden yirmi adet anı-öykü peş peşe sıralanıyor. Bir süre sonra, bu anı-öyküler kişisel olmaktan çıkıp bizi de alakadar etmeye başlıyor. Anadolunun son 30-40 senelik serüveni, sosyal-kültürel durumları bu öykülerle birlikte

Modern Türk Şiirinde Geleneğin İzleri Modern Türk şiirinin yaşayan on üç temsilcisinin eserlerine divan edebiyatından yansıyan parıltıları göstermeye çalıştığı bu kitap, geleneğin bazen soluk bazen koyu renkleriyle ama bir süreklilik içinde akışını çok açık bir biçimde göstermektedir. Eserlerini incelediğim şairlerden özellikle Sezai Karakoç, Hilmi Yavuz ve Atillâ İlhan artık takipçilerini yetiştirmiş, geleneğe yönelen sonraki kuşaklar için birer model olmuş ustalardır. Bu ustalar için Yahya Kemal ve Ahmet

Zembil, saadetin dilini yakalamak yolunda düşe kalka gerçekleştirilen bir yolculuğun eseridir. Otantikliğiyle yerli bir duruşu, çağrışım zenginliği ile devamlılık duygusunu vurgulamaktadır. Yaşanan hayata olduğu kadar görkemli bir geçmişe de sarkıtıldığı için rengârenk mısralarla doludur. Bu mısralara çocuk saflığında algılanan hasret ve merhamet duygusu ile dozu iyi ayarlanmış ironi eşlik etmektedir. Şair, verili olan bir lügati kullanmak yerine, duyarlık alanına denk düşen saadetin diliyle varoluş ülküsün

Nedim, Osmanlı şairleri arasında Lale Devri ile birlikte anılan, hatta özdeşleşen müstesna şairlerdendir. Lale Devri´nde Nedim´le aynı muhitte yaşayan ve devrin havasını onunla birlikte teneffüs eden pek çok şair olmasına ramen, devrinin ruhunu onun kadar eserlerine yansıtabilen şair yoktur. Damat İbrahim Paşa´nın Osmanlı kültür ve sanat hayatında gerçekleştirmeye çalıştığı hamleye, Nedim hem müderris hem de bir şair olarak katkıda bulunmuştur. Ne yazık ki Patrona İsyanı ile sadece Lale Devri´ne değil

Her biri yeni bir akademisyen tarafından baskıya hazırlanmış olan bu divanlar, gerçekten “Zirvedeki Şiir Ustaları”nın eserleridir. Dizide, divanların hem yeni hem de eski harflerle yazılmış hallerinin bir arada bulunması, Edebiyat öğretmenleri, öğrenciler ve araştırmacılar açısından tam bir kaynak özelliği taşıyor.