İlker, karlı bir kış sabahı ailesiyle birlikte babaannesini ziyaret için yola çıkar. Bir yandan etrafı izler bir yandan öğretmeninden dinlediği Seyit Onbaşı’yı düşünür. Havran’daki Koca Seyit heykeliyle de bu yolculuk sırasında karşılaşır. Ailesini durdurur, heykelin karşısına dikilir ve Seyit’in hikâyesini onun ağzından dinler. Her yer bembeyaz, hava ayazdır ama İlker de Seyit de üşümez. Sohbetleri sıcacıktır. Ağır top mermisini nasıl kaldırdığını, askerliğinin ne kadar sürdüğünü, Atatürk’le kahve içip soh

Kolunu ayaküstü komşu duvarına yaslayıp, o duvardan, duvarın ardındaki tanışlardan güç alarak ama bir taraftan da eğreti, her an gidecekmiş gibi, sadece kol mesafesinde durarak anlatıyor öykülerini Vicdan Efe. Komşu Duvarı’ndan bakıyor hayata karakterleri... Hem diğer tarafta olup bitenlere kulak misafiri, yaşananlardan haberdar hem de aradaki duvarın farkında. Komşu Duvarı, her zaman yardımlaşma, eğleşme, laflama, dayanışma yeri de değil, bazen gözetleme, bazen sınır koyma, bazen ön yargı, düşmanlık hatta.