Geçmişi her anışında insan yeniden yazar. Hatırlayışın doğası bu... İnsan, görebilmek için çoğu zaman anıları kendinden uzaklaştırır. Dönüp bakabilmek için... Anılar eskidikçe öyküleşir ve o öyküye tutunup kalır. Buna tanıklık denir. Tanıklık etsin diye taşır kişi öyküleri omzunda. Ama gerçek ama benzer... Güner Arslan da çocukluğunun Yugoslavya'sına, Yugoslavya'dan Bozkır'a göç edenlerin dünyasını taşıyor bize. Bildiklerini, gördüklerini ve duyduklarını öykülere bırakıyor. Bir nevi geçmişe borcunu ödüyor.

Keşke daha önce tanışsaydık! dedim elini tutarak. Cesaretime kendim de şaşırmıştım. Korktuğum olmamıştı. Elini kaçırmamış, aksine sımsıkı kavramıştı. Gözlerimin içine işleyen bakışları sıcacıktı. Sen gerçekten yolunu şaşırmış bir adamsın? dedi gülümseyerek. Hiç beklemediğim bir şekilde elimi öptü. Karadağlı kadınların örfünde, yabancı da olsa erkeğin elini öpmenin usulden olduğu rivayet edilirdi. Ama bu öpüş, öyle bir öpüş değildi. Bir minnet ifadesi yüklüydü belki de! Yine de gönlüm hayranlık ve beğeni yü

"...Bazayı kapatmak için yatağa asıldığında simli gri şala takıldı gözü. İstenç dışı da olsa eline aldı, burnuna götürdü. Hala onun kokusuna taşıyordu. Hemen fırlattı elinden. Yatağı yılan görmüş gibi korku dolu bir sertlikle kapattı." Onun kölesi olmadığımı görecek başka kadın yok mu?" diye mırıldandı sırıtarak. Kararlılığı çok sürmedi. Evden çıkarken karamsarlaştı tekrar. Şalın kokusu metalde gezinen bir tırnak gibi beyninin kıvrımlarında dolaşmaya başladı. Kanatıyordu tüm kapanmış yaralarını. Elleri titr