20 yüzyıl İtalyan edebiyatında dilde deneyselliğe açık, dışavurumcu bir yazar olarak öne çıkan Giorgio Manganelli, Tirana Övgü’de sözü, yazmaktaki tek amacı “para kazanmak” olan Soytarı’ya veriyor. Yazarın daha önceki eserlerinde de kendini gösteren Soytarı, bu sefer romanın başından sonuna kadar sahnede. Kendi “tiranik” Tanrı-editörünü arayan ve onu eseriyle ilgili ikna etmeye çalışan Soytarı, bir yandan da tüm tiranlarla dalga geçiyor. İçinde başka romanların izlerini de barındıran bu metin, varoluşun ve

Giorgio Manganelli’nin 1990’daki ölümünden hemen önce tamamladığı bu son romanı, Platon ve Jung kesişimi bir metinle, ne günah işlediğini bilmeyen bir adamın peşinden “girmesi zor, çıkması imkansız” bir yer olarak betimlenmiş bir bataklığa taşıyor okuru. “Son Bataklık” olarak anılan bu “çamur diyarı” daimi bir “devinim” ve “başkalaşım” içinde hem “başlangıç” hem de “son” olduğunu düşündürüyor. Kötücül bir tanrı tarafından yaratılmışa benzeyen bu korkunç, tiksinti verici ama bir o kadar da büyüleyici dünyada

Anlatı ve yorum ustası Giorgio Manganelli, bir XIX. yüzyıl klasiğini, Carlo Collodinin Pinokyosunu bir paralel kitap biçiminde sunuyor. Bir yeniden okuma ve yeniden yazma olarak nitelendirebileceğimiz bu yapıt, ünlü masalı özgün biçimde yorumlayarak bir üst-metin oluşturuyor. Paralel metin yazarı, bu hem özerk, hem de özgün metne bağımlı yapıtıyla masalın çocuk gözüyle okunmasını aşıp eleştirel çözümlemeye yöneliyor. Hiçbir kitap bitmez; kitaplar uzun değil geniştir. Sayfa, biçiminin de ortaya koyduğu gibi

Yüz küçük dünyadan oluşan bir anlatılar bütünüdür Centuria. Her biri birer sayfalık bir roman kabul edilen bu küçük dünyaların başkişileri arasında soyut kendilikler, küreler, girdaplar, var olmayan şeyler, hayaletler, periler, hiçlik, boşluk, yokluk var. Her bir küçük roman, aslında upuzun bir roman olma potansiyelini içinde barındırıyor, bir öz gibi, bir tohum gibi. Giorgio Manganelli, özenli, yalın anlatımı ve ironi yüklü üslubuyla olduğu kadar, sınırsız denebilecek düş gücünün etkisiyle okuru avucun

Düzyazının İnce Sesi, Giorgio Manganelli´nin 1966-1990 yılları arasında yazdığı yazın izleği üstüne yazıları kapsıyor. Bunlar, tutarlı bir bütün oluşturan, aynı gövdeden dal sürmüş yazılardır: Manganelli yazın´a sui generis bir açıdan bakıyor: Yazın´ın "yalan" olduğunu söylüyor, örneğin. Olası bir "Niçin yazıyorsunuz?" sorusuna "Ayakkabılarımın bağcıklarını bağlayamadığım için" yanıtını veriyor. Bu alışılmadık, giderek şaşırtıcı yazıların en belirgin özelliği, derin, yoğun ve şiire yaklaşan dildir: özenle s