Genişliği içinde, zahmetsizce gökyüzünü sınayan bir kırlangıç olmak isterdim ya da yağmur kuşu. Bir çocuğun düşleriyle geçmişi unuttuğu bir vadide, batan günün yapraklara bıraktığı geceydim. Bütün kötülükleri yuvasından uzak tutan bir köstebektim. Kuru deriyi göğsümden ayıklayan, kalbimi de oradan alsın isterdim. Dünya bilgisiyle üşür, etin mahcubiyetiyle ağlardım. Olsun burası fırdöndüydü. Balığı kandıran, ruhumu nasılsa emerdi, aklımı emerdi...

Özer Aykut, babasının aziz hatırasına ithaf ettiği şiirlerinde, önceki şiir izleğini devam ettirse de, kitabının son bölümünde düzyazı şiirlerine de yer veriyor. Aykut, yalın ve bir o kadar da derin bir şiir yazıyor. Özellikle bu kitapta uyguladığı 'eksiltme' tekniği, dizeleri nicel olarak azaltırken, imgeyi ve çağrışımı da olabildiğince yoğunlaştırıyor. Özer Aykut, önceki şiirlerine oranla, Beyhude'de daha bir dönmüş gibi görünüyor kendine ve içine. Şiirlerinde yoğun bir ben ve içedönüklük, kendisinden yo