Güzel kızım... Yoruldun annenin başında... Daldın gittin. Sen doğmadan bir ay önce ayrılmıştık babanla... Yaşamanın bir anlamı kalmamıştı sanki... Derken sen geldin dünyama... Doğduğunda ömür boyu süreceğini umduğum bir aşk başlamıştı aramızda. Yaşamak için ne çok sebep vardı artık seninle... Şimdi ise seni yalnız bırakıp gideceğim için nasıl üzgünüm bilsen... Biliyorum daha annelik görevlerimi bitirmedim... Affet anneni kızım... Kızının ardından loş koridorda tek başına kalan Fevziye bir an ne yapacağını

Londra'nın Sloane Square semtindeki bir Yahudi arkadaşımın anılarından o kadar etkilenmiştim ki ertesi hafta Hollanda'ya gittim. İkinci Dünya Savaşı'nda; uzunca bir süre Amsterdam'da, kanal kıyısında bir deponun çatı katında gizlenen Anne Frank'in, şimdi müze hâline getirilmiş olan sığınağında dolaşırken onun ruhuna yaklaşmış gibi hissettim. Birçok ziyaret ve araştırma yaptım. Polonya Yahudilerinin anılarını dinledim. Sonra İstanbul'a döndüğümde kendimi iki büyük aşk, iki kaçak gemi ve iki tecavüzü yazarken

Aynı acıları, aynı mutlulukları ataları da yaşamıştı. Kendilerini medeniyetler çatışmasında değil buluşmasında gören biri Selanikli Türk, diğeri İstanbullu Rum'du. Ne sürgünlere, ne fırtınalara tanıklık etmişler... Gün görmüşler, aç kalmışlar, gülmüşler, ağlamışlar... Aşkla üstesinden gelmişlerdi. Özgürlük ve Aşk varsa başka şeye ne gerek... Seni dinlemeyeceğim... Çocuğu götürüyorum. Kendini toparla... Gel oğlunu al. demişti. İstanbul'a 1997 yılında ayak bastığında dedelerinden duyduğu İstanbul'a değil d