"Anımsamak tersine yaşamaktır aslında. Çağa, geçmişe, o güne sığdırdığımız yaşananların bohçasını yeniden açmaktır. Düğümü çözmek, ortaya saçmak, ürpermek, bileylenmektir. Pişmanlıklar ören tezgâhın başına yeniden oturmaktır. Boyasız fırçaya, sözcüksüz dile, dilsiz ağza, uçsuz kaleme, saklananlara söz düşürüp yeniden dillendirmenin efsunuyla hesaplaşmaktır...)" B. Başaran

*2 Temmuz 1993 günü Sivas’ta Madımak Oteli’nde 35 can, 35 in- san; umutlarıyla, gelecek sevinçleriyle, yaşadıkları günün heyecanıyla, arkalarında bıraktıkları sevdiklerinin aşklarıyla, kucaklarındaki bağlamaları ve türküleriyle, kitaplarıyla, yüreklerindeki, dillerindeki semahları, şiirleri, demeleri, deyişleri, cümleleri, haykırışları, sesleri ve sessizlikleriyle YAKILARAK ÖLDÜRÜLDÜLER! Elbette, halkın vicdanı ve belleği bu mazlumları, yakılan 35 canı as- la unutmayacak, anılarını sonsuza değin yaşataca

Dudak Uykusu Kitap Açıklaması "(...) Aklım yüreğim Dicle’nin suları gibi üstten durgun alttan kudura çırpına akmaktayken o geldi. O, beklediğim. Tokalaştık. Muşamba sandalyenin güneşi biriktirmiş yırtık yüzüne aldırmadan teklifsizce oturdu, ben de oturdum. İlk cümlemiz birbirimize bakıp gülümsememizdi. Yırtıcı, paralayıcı, direnç dolu bir çift göz beklerken, karşımda gülümseyen çelimsiz, savaşsız, su sessizliğindeki gözlerin sahibi bu Laz kadın, dilime atılan ilk düğümdü sanki. Bir Kürt genci

Sözün Gümüş Kapısı Kısa Özet Sözün uçup yazının kaldığı gerçeği` ve belleklerin çağın hipnoz araçları televizyon, bilgisayar ve internet önündeki zavallılığı, yirmi beş yıllık süreçte yazdıklarımın birgün yitip gitmesi ve yok olması gerçeğiyle yüzleşmeme neden oldu. Bir süre boyunca, yer aldıkları çeşitli dergilerde, uykuda bekleyen bu yazıların bir gün zamanın karnında hükümsüz kalacağını düşündüğümde, önce emeğime sonra da yazıya düşen sözlerin sesine kulak vermem gerektiğine inandım ve bir kitap için

YALANCI MASAL Her gün erkenden kalkar, hepsi birbirinden tembel ve uyuşuk on oğlunu evde uykuda bırakıp tarlasına gidermiş. Tarla aslında tarla değil beş on adım genişlikte kuru bir toprak parçasıymış. Üstü taşlarla, ayrık otlarıyla, yaban çalılarıyla dolu bu toprağın kıyısına oturur, sabahtan akşama değin bağıra çağıra konuşurmuş. Ah güzel kabaklarım-mabaklarım, ah güzel karpuzlarım-marpuzlarım ne güzel de büyüdünüz... Amannn... fasulyelerim-masulyelerim, nanelerim-manelerim, biberlerim-miberlerim nasıl da

KÜÇÜK YILDIZ TOHUMLARI Zaman kaplumbağa Zaman yarış atı Zaman kör, sağır, hasta Zamanı kullanmada çırağım Zaman beni kullanmada usta Küçük Yıldız Tohumları, yaşama şiir evreninden bakan duyarlı bir yüreğin, sorgulayan bir beynin armağanı...

HOROZ ŞEKERİ Tatlıcı Vahap amca Kaynatır şekeri kazanda Biraz da gıda boyası katar Sonra döker kalıba Horozlar birer birer Çatal boynuz geyikler Vagon vagon trenler Sıralanır tezgaha. Şekil şekil şekerler Dilde kayıp giderler Horozlar üüürürüüü Geyikler guğğurak der. Çocuklar koşar gelir

Dikkat dikkat! Bir dakika sonrası çok geç olabilir! İnsanoğlu yaşamını tartan terazinin kefelerini kırdı, ayarını bozdu. Çünkü çok güçlü olduğunu sanıyordu ve bunu kanıtlamanın peşindeydi. Derken öyle bir an geldi ki başına üşüşen felaketlerle, yangınlar, seller, kasırgalar, kuraklık, kıtlık ve daha niceleriyle şaşkına döndü. Doğa her yerde elindeki hassas terazisiyle ölçümler yapıyor, öyle yaşatıyordu canlıları. Yaşayabilmek için, yaşanan felaketlerden ders almak ve yaşamı tartan o terazinin ölçümlerine v

Ah, o kavgacı Kıpkıp! O kendini beğenmiş kibirli elma ağacı. En güzel elma benimmm... Kıpkırmızı bedenim Tatlı, sulu, kokulu... Çoktur benim sevenimmm... lay lay! diyerek bağıra çağıra şarkılar söyleyerek bizi erkenden uyandırmasaydı, bana kötü örnek olmasaydı, belki de başımıza bunlar gelmezdi değil mi ama... Aaaa... Ben mi? Şeyy adım Tatkız! Ben çok tatlı, çok sulu, çok güzel bir elmaydım ama ah, neden kibirli, söz dinlemez, kendini beğenmiş bir elma oluverdim. Hatalarımı çoğaltırken anneciğimi, kardeşler

Ben Doğu'da bir dağ köyünde yaşayan, yalnız bir çocuğum. Sadece yaşlı bir dedem, beni çok seven anacığım ve iki de ineğimiz var. Arkadaşlarım mı? Sınıfta ve köy içinde hep aynı çocuklar... Köyüm, yılın dokuz ayı karla kaplandığında, tipinin uğultusu, kurt sesleri ve köpek ulumaları dağlara yayıldığında yaşam da donar ve kopar sanki. Yoksuldur köylümüz, okumamıştır. Kentlerdeki yaşamı bilmez. Çetin kış geceleri kurt sürüleri yolunu keser otobüslerin. Korku dağları sarar. Sonra kış geçer, tipi diner, bahar tü

Öğretmenim Dünyayı güzelleştirmek için neler yapmalıyız? dediğinde herkes bir şey söyledi. Ben sustum. Hiçbir fikrim yoktu. Arkadaşım Dünyayı güzelleştirmek için dudaklarına ruj sürelim diye bağırdı. Dünyanın dudakları var mıydı? Şaka mıydı söyledikleri? Öğretmenim güldü. Bu sorunun ev ödevimiz olduğunu söyledi ve çıkıp gitti. Eve geldim. Üff bıkmıştım bu ödevlerden. Odama kapanmak ve ödevlerimden kaçmak istiyordum. Yatağıma uzandım. O da ne!?.. Birden elbise dolabımın kapağı ışıklar içinde kaldı. Bir bulut

Kahramanmaraş'ta 19.12.1978 Salı günü Çiçek Sineması'na patlayıcı madde atılmasıyla başlayan ve 21.12.1978 Perşembe günü iki öğretmenin öldürülmesi, 22.12.1978 günü bu öğretmenlerin cenaze töreni, 23-24-25 Aralık 1978 Cumartesi, Pazar, Pazartesi günleri Kahramanmaraş'ın muhtelif mahallelerinde ve köylerinde devlet kuvvetlerine karşı gelme, yakma, yıkma, öldürme şeklinde devam eden olaylar 25.12.1978 günü saat 07.00'den geçerli olarak sıkıyönetim ilan edilmesiyle sona erdirilmiştir.anımsatması

?Sözün uçuculuğuna, sesin ve sözün yazıya dönüştürülmesiyle umar bulan, böylece ölümsüzlüğünü de örgütleyen us'un, bir başka ölümsüzlüğe ulaşma yolu da elbette kitapların düştüğü izin ölmezliğini örgütlemesidir. Kişinin kendi ?s/özünün izini us ve yaşam direnciyle nakışlayıp bu güne ve geleceğe gönderme isteğiyse sözün ve sesin ve kitabın paha biçilemez değerindendir. Benjamin Franklin'in ?Gömüldükten sonra hatırlanmak istiyorsanız ya okunacak işler yapın ya da okunmaya değer şeyler yazın. demesi de bundan

Başka bir dünyayı mümkün kılmaya andiçmiş bir kuşağın, darbe planlayıcıları tarafından organize edilen onlarca yöntemle öldürüldüğü, cezaevlerine doldurulduğu, işkencelerden geçirildiği dönemde ortaya çıkan Maraş Olayları, halen hafızalarda canlılığını yitirmiş değil. Yitirmemeli de. Çünkü ortak bilincin bir numaralı düşmanıdır unutmak. Unutulursa gelecek inancı kaybolur, insanlaşma telaşı sekteye uğrar. Ancak unutmamak demek, düşmanlıkları bilemek, ayrılıkları körüklemek, kendimiz gibi olmayan, düşünmeyen,

.... Güçlünün gücü, güçsüzün üstünde tanrı buyruğu kemerin çorabın intihara sürüklediği en ince damar bu tetik parmak ucuna lehimli / onurun ateşle sınanması sahipsizliğin tül tenine inen pençe şamar. Bana uzaklığını ver dememde dur / Aykırı bir yürek yırtılması bu. sokağın deli kokusunda demlenen bendenliğinin direncinde ölümcül donmuşluğun harlı sesinde pusulasız devlerin ateşten çemberinde vicdanın gözlere düğüm attığı yerde kalbim tanıklığını yayacak etin donduğu an'a zaman ve kalbim tanıklığını, ateş

Kuşkusuz, benim toprağımdandı Picasso yoksa nasıl çizerdi böylesine paramparça olmuş kadın yüzlerini. Ateşe düşmüş kadın yüreklerine dair en canlı yansımaların, hayatın en içinde yeraldığı yerdir bu ülke. Ve bu ülkedir ki kadınının sofradaki yeri, öküzünden sonra gelendir. Her yaşın, her konumun, her ruhun, her bedenin ayrı bir acısıyla tökezleyen yüreklerin bu yaralı sahipleri, anne, abla, teyze, gelin, nine, eş ya da sevgililik vasıflarına bakılmaksızın, hayatın her alanında ve

x