Duymak istemeyen gözleri kapatıyorsun. Kahvesini aldı, balkona çıktı. Niye çıktığını bilmeden yaptı bunu. Yaşamak belki bir sandalyeden kalkmaktı sadece. Beton zemine oturup ayaklarını göğsüne dayadı. Sonbahardı. Rüzgâr başlayacaktı. Kahvesini hiç balkonda içmemişti bu sabaha dek....

Düş yorumcu söylemedi, unuttu ya da. Bildiğim, senin acıkanbulutlarla bir ilgin olduğu. Fırtınalar susunca gemiler silerdin. Yolculuk gibi uzardı geceler ellerinde. Çıkıp giderdi gözlerin. Gözlerin bir yudum cümle, bir dilim nefes bile değildi geriye. Yaz boyu tekrarlıyorum. Ateşin ateşe benzediği günler vardı. Ateşin birine benzediği anlar. Ve görmesem bütün gün devam edebilirdi. Bil diye söylemiyorum. Yağmura sarıldığım yerde evler yok. Çünkü ben kapıları hiçbir şehirde sevmedim. Mevsimin üzümleri düşüyor

Günün bir vakti birine benziyor insan Uğultusuz gemiler Sekiyor susuz iskelelere Sen Uzak bir bahçede Yanan bir ağaç gibi ıssızsın Kimse anlamıyor Anlatmıyor kolay değil Kül olmak İnsanın çoğul halidir

Bir insan, yaşadığı hayatın ne kadarına gerçek anlamda dahildir? Başkaları ya da kendisi tarafından çalınmış hayatın farkına vardığında ne hisseder, ne düşünür?