Hakan Birol “Hayatın geri yükleme tuşu yok!” diyerek en kritik yaşam gerçeğiyle bizi baş başa bırakıyor ve çarpıcı öykülerle su gibi akan bu kitabında anlamlı ve mutlu yaşama dair önemli ipuçları sunuyor. Prof. Dr. Mehmet KANOĞLU Bu kitabı okuduğunuzda pandoranın kutusu açılacak ve siz, hayalinize doğru ilk adımlarınızı atacaksınız. Op.Dr. Oğuzhan GÜNDÜZ - Psikohipnoterapist Bu kitap, inanmanın, hedeflerimizde cesur ve ısrarcı olmanın önemini tüm gerçekliğiyle anlatıyor. Merak uyandıran, ilham veren

Sarı ayrılığın rengidir... Sarı gül vermez sevenler birbirine... Taksilerin de rengi sarıdır. Hiçbir yolcusu çok uzun kalmaz içinde. Güneş sarının öyle güzel bir tonunda doğar ki üzerimize, o da çok durmaz yerini bırakır geceye... Pembe panjurlu diye oturduğumuz evler aslında sarı panjurlu. Üstüne bir boya çekilmiş ve mutluluğun rengini pembe koymuş insanlar. Sarı panjurlu evlerde yaşıyoruz. Birçok duyguyu bu evlerde paylaşıyoruz: Mutluluğu, acıyı, kardeşliği... Beraber gülüp beraber ağlıyoruz. Bazılar

Mühim olan ne kadar aydınlık bir dünyada yaşadığımız değil, dünya nasıl olursa olsun kendi dünyamızı güzelleştirebilmemiz. Önce dünyanızı güzelleştirecek olan şeyleri sıralayın. Para mı, aşk mı, saygınlık mı, karın tokluğu mu, kariyer mi? İnanın bana bunlar bir zincirin halkası gibidir. Biri olduğunda diğerinin de olması kolaylaşır. Bunları sırayla elde etmenin yollarını artık herkes öğrendi de mutluluk sağlandı mı onu bilmiyorum. Unutmayın! Para, nerede harcayacağımızı bilemezsek sadece cebimizde yüktür.

Amerikalı piyanist ve besteci "Eubie Blake" öldüğünde 104 yaşındaydı ve 102 yaşındayken televizyonda bir söyleşi yaparken şöyle sordular: "102 yaşında olmak nasıl bir duygu?" Blake cevapladı: "Yaşın pek tadı yok. Yaşamanın tadını çıkartmaksa çok güzel..." Peki daha 20 yaşındayken yaşamaktan sıkıldığını, mutsuz olduğunu; henüz 30 yaşındayken hayattan bıktığını, kendini değersiz hissettiğini söyleyenlere ne demeli? 50 yaşına gelince "biz bittik artık" diyenleri de hiçbir zaman anlamadım ben. Ortada çözülm

Sarı ayrılığın rengidir...Sarı gül vermez sevenler birbirine...Taksilerin de rengi sarıdır. Hiçbir yolcusu çok uzun kalmaz içinde. Güneş sarının öyle güzel bir tonunda doğar ki müzerimize o da çok durmaz yerini bırakır geceye...Pembe panjurlu diye oturduğumuz evler aslında sarı panjurlu. Üstüne bir boya çekilmiş ve mutluluğun rengini pembe koymuş insanlar. Sarı panjurlu evlerde yaşıyoruz. Birçok duyguyu bu evlerde paylaşıyoruz: Mutluluğu, acıyı, kardeşliği... Beraber gülüp beraber ağlıyoruz. Bazılarımız san

Hepimiz birer yolcuyuz. Dünya denilen yerden gelip geçiyoruz. Sadece yaşanılanlar değişiyor. Yollar hep aynı. Tek farklı olan kervanın yolcuları... Her yolcu kendi âleminde... Değişmeyen tek bir gerçek var. Dünyada sonsuza kadar yaşayan yok. Ne kadar yaşasa da doyan yok. Doymak için değil paylaşmak için yaşayan tüm yolculara selam olsun! Bir yudum hayat yaşıyoruz şu dünyada Tadımlık ve kısacık Doymaya da gerek yok aslında Malum insanoğluyuz Ne kadar verilirse bize Bir o kadar çabuk sıkılıyoruz...

Evladım üniversite diplomanı eline aldığında işe rahatça başlayacağın bir bölüm oku. öğüdünün çocuklarıyız biz. Hayalleri hep ikinci plana atılmış gerçeklerin peşinden koşmaya zorlanan bir neslin çocukları... Rahmetli Barış Manço'nun Adam Olacak Çocuk adlı programını birçoğumuz hatırlarız. Küçük çocuklar tek tek sahneye çıkar ve Barış Abi ile sohbet ederlerdi. Barış Manço onlara büyüyünce ne olacaklarını sorardı. Çünkü bilirdi ki; adam olacak çocuk, bu yaşta kendini belli eder. Bazı çocuklar hiç düşünmede