Şiir: Seher vakti kovanından çıkan bir işçi arı, kilometrelerce uçarak binlerce çiçeği ziyaret eder. O gün hangi çiçekten işe başladıysa akşama kadar o çiçek ailesinden başkasına konuk olmaz. İlkbahardan sonbahara kadar her gün aynı işi yapması arının şiirinin kaba inşası, bütün petekleri doldurup bize bal olarak sunması ise arının şiiridir. Bir şairin yüreğine düşen söz şimşeği, başıboş bulutları aşılamak için yola çıkar. Gökte gözüne kestirdiği bulutları, hatta onların akraba ve hısımlarını toplar. Nereye

Giderken kendini bende unuttun gözüme girmeyen bu uyku senin içime dışıma odama sinen insanın içine sığmayan hasret bir adam dolusu efkâr bulutu yürekte bir deprem kırığı gibi korkuyu koklayan bu deli duygu içimde sıkışan aşk enerjisi kendimi seninle ayarladığım her kapımı çalan düşle yataktan fırlayıp kapıyı açan el senin ellerimi harlı demir sanarak korkudan cebine kaçan el senin kendini almaya gelmeyeceksen hayıflanıp durma kendi kendine.

Bana engel olma kararım kesin Bu gece ülkeni terk edeceğimVarsın hakkımızda tutulsun zabıtVarılan karara yok diyeceğimKırsınlar kalemi gıyabımızda.Uçurma peşimden avcı kuşunuGecelere haraç vermek yok artıkYok artık ağlamak çocuklar gibiYaktım bende kalan son hatıranıÜstüne üstüne gittim acının.Zaman unutmaya bire bir gelirBir akşam bakarsın bir çiçek solmuşBir sabah kalkarsın ilkbahar gelmişYeni bir sevdaya soyunur bahtınDüşer kütüğünden tayyib atmaca.

Toraşan çağların el sallar geçer İlk aşkın çıngısı düşer kalbine İçerin ütülür bir keven gibi Yanmanın tadına varmadan daha Bakındığın yere kokusu siner. Kimle haber kimle mektup salarsın Gözün yolda gönlün hayal peşinde Yaranın yangını ruhunda tüter Uçurduğun bütün kuşlar sonunda Havada dolanır avcuna konar.