Yaşam hep düz bir çizgi değildir. Bazen zikzaklı, inişli, çıkışlıdır. Baharı yaşarken, beklenmedik bir anda kışa, ya da kavurucu çölde uçsuz bucaksız kum yığınları içinde bir damla suya hasret kalabiliyorsun. Mutluyken, beklenmedik bir anda mutsuz oluyor, dünyan kararıyor. Yani yaşam bir pamuk ipliğine bağlıdır, bir bıçak sırtı gibidir. O bıçak sırtının öncesi ve sonrası… Kimine cömert, kimine cimridir!

Deniz kenarında bir taşın üstüne oturdu. Yüzünü çay toplayan kadınlara çevirdi. Onları izlerken kendi köyünde yoksulluk içinde yaşadığı yaşamını gözlerinin önüne getirdi: Kardeşi Zelal ile toprak içinde oynadığı oyunları, yalın ayakla çamur ve karlara bastığını, yaz sıcağında damın gölgesine sığındığını düşündü. Ne geçmiş onu yalnız bırakıyor ne de kardeş acısı. Olup bitenler bir türlü onu yalnız bırakmıyor, başka şeylerle meşgul olmasına müsaade etmiyordu. Olanları ne kadar unutayım diyorsa da bir türlü o

Helinin cansız bedeni karlarla sulanarak toprağa gömüldü. Her bahar kardelen çiçeği olacak ve yeryüzüne çıkacak. Beyaz gelinliğiyle, kollarını açıp gülümseyecek!.. Özgür ve barış olacak, halkların çocukları; kirli savaş için ölmeyecek. Ne Cuma, ne de Cumartesi Anneleri olmayacak! Savaşın dili kolaydır, barışın dili zordur, özveri ister. Beyin ister, yürek ister, ciddiyet, birikim, kararlılık ve iyi niyet ister. Barış her babayiğidin işi değildir. Karşılıklı taviz verilmeden barış olmaz. Savaş ise, bir şeyl