Şiirine İsim Yas’ını “Bu son fasıldır” yaşatıyor kaç isim gönderdin kitabına hepsi “son” diyor. Nihayetlendirdiğin rüyalara acıları bıraktın, her sabah inlemelerim hırçınlaşmış hayallerim sana gelmek istiyorlar yeniden. Bir bilsen nasıl üzülüyorum mabedimin namahremindeki sadece ikimizin bildiği bir masala Himalaya’yı görmedikçe kim inanırdı yüreğimin gizemli izini bin bir bohçada ellerinde bahtımı taşıyan ömrümün devranı. Bir asır oldu her yüreğin harcı değil bu kadar uzun hasret, senli

Hercai leylası Bir aşkın gölgesini düşürdün üzerime aklı aldın Nârına âşinâ pervâne eyledin, sarayların ısırgan, ipek yüzlü kızı son fasıla yürü istedin, güvercin Kanatlarında buluşma arzuları vedalaşmadan toprağa gömüldüler, estirdiğin matem rüzgarlarıyla Gök kubbede turnalar semahta ağıtlar içinde yasa büründüler, ağlatıp durdun Koşturdun bir hayalin peşinde Vefasız bir kalbi, düşlerin sığınağı diye... Yıllar boyu yüreğim; Yokluğunu bekleyen çıkmaz sokaklara Işıltı diye serabına yürüdü... Suskun feryatlar

İnsanın kendi ruhunu tanıdığı, ruhuyla da kalbine dokunduğu anda aşkın o zarif, o latif ve o ince sızısı aklın önüne geçiyor, bir sonsuzluk kavramı sarıyor insanı... Düşler ve hayaller geliyor ardından... Bir anda gelmişiniz, geçmişiniz, yaşadıklarınız, yaşayamadıklarınız, umutlarınız, söyleyemedikleriniz, bir kitap kapağı, bir şarkıdan, bir enstrümandan gelen bir ses sizi artık rahat bırakmıyor. Hele gecelerin o sessiz, insan benliğini kuşatan o koyu siyah gri derinliği kelimeleri ardı ardına zihnini

Mucize... Ne sen bilirsin ne de başkaları anlar mucizesini hayatın hem varmış hem yokmuş bilinmeyenlerden, bilinmezken yeniden doğmuş var iken... Evvelinde olmayan geleceğe doğan ne sen bilirsin ne başkaları anlar gül ile nâr; mucizesi hayatın... Görmemiştim, bilmiyordum geride kalmış mesafelerin zamanla kaybolan zorla akla giren