Önce kendinden kurtulacaksın. Başladığın noktaya dönmek istemiyorsan kendi yörüngenden çıkıp boşlukta kaybolmayı göze alacaksın. Cesur olacaksın. Başka yolu yok. Hayatta her şeyin bir matematiği var. Hatta bir şiire konu olan her şey, birtakım nötron, elektron ve protonlardan oluşur. Hayatı, varlığı ve dolayısıyla da şiiri zenginleştiren şey de, bütün bu atom ve atomaltı parçacıkların kendi aralarında kurduğu sonsuz, matematiksel kombinasyondur. Bu, aynı zamanda gerçek sonsuzluğun da sebebidir. Hiçbir şey

Dünyanın bütün o olağanlığı. Genel çerçeve bu. Bildik bir doğa parçası, ağaçlar, kar altında bir başına koşan bir at, ölü bir tilki... bir tarafta bunlar olup biterken diğer tarafta bir çocuğun tuhaf, karanlık sezgileri. Hayatın aşina seyri ve içkinlik. Bir görüntünün çoklu-yaşaması. Bu da çerçevenin dışı. Dışarısı. An'ı oluşturan unsurların yerini belli belirsiz değiştiriyor Ebru Ceylan. Küçük, sessiz kurgular buluyor, icat ediyor. Olağanı kavramsallaştırıyor. Bir çocuğun korkuları geçsin, diye sırf, gözü