“Demek ki beni sormuştu. Gelsin, demişti; özlemişti. Oysa yıllarca, ben de beklemiştim onu; ama gelmemişti. Onlarca çocuğun arasında bitlenen küçükbaşımı, kaynar suların altında, kısa kalın parmaklı elleriyle ovan bakıcı annenin gözlerinde merhameti ararken; belki de farkında olmadan ona bilenmişti kinim, anama bilenmişti nefretim. Her sabah uyanır uyanmaz, buğulu bir camın ardından, ne zaman yeşereceğini bilmediğim kiraz ağaçlarının dallarına asılı kalan bakışlarım; her daim çıplak dalların yeşile giyinmes

Yalnızdım. Kendimi, kendi ellerimle çelikten bir kafese hapsetmiştim ve özgürlüğü, görüş günlerinin dar zamanlarına sıkıştırılmış bir mahkûm gibiydim. Dışarıdaki kalabalıkların sancılı, mutsuz ilişkileri, samimiyetsizliği, benim, sokağa küsmeme ve kendimi toplumdan soyutlamama sebep olmuştu. Dışarı-daki insan yığınları, telefon sesleri, küçük bir tıkırtı, beni anlamsız bir şekilde ürkütmeye yetiyordu. Kendimle ve toplumla barışık olduğum söylenemezdi. İlişki içinde olduğum sınırlı sayıda insan vardı... Ve b

Yüz metre ileriden yükselen güçlü bir ses, koca yayla da dalga dalga yayıldı. Öyle bir sesti ki bu; kuş kurt, börtü böcek, kabuğuna çekildi; dilleri şakımaz oldu. Karı erimez dağların, karı eridi. Geçilmez denilen vadiler, geçit verdi. Teslim olun! Etrafınız sarıldı! Mehmet, kardeşine dönerek, Zaptiyeler, dedi. Pusu kurmuşlar! Orhun Veli Batu'nun İLESAM ödüllü öykü kitabı KİRLİ PUSU, bir öç hikâyesidir. Osmanlı'nın son dönemlerinde cereyan eden yaşanmış bir olayı; ağalarla efelerin destansı mücadelesin

Âşık'ın o yaşına rağmen bir koşuşu vardı ki, büvelek ısırmış deli danalar gibi, Değirmenburnu köyünden, Çamköy Mahallesi'ne varması on beş dakika bile sürmedi. Görenler, Delirmiş bu, dediler. Rahmetli Seyfi dayının gelini Fadime, dualarla bir çaput daha bağladı yaşlı çerçinin evine . Ermişlikte kademe atladı artık, diye düşündü. Eliyle karnını yokladı. Bu sefer, tohum tutmuştur inşallah, dedi. Orhun Veli Batu'nun yeni romanı GARAZ; evlilik hayalleri kuran yaşlı bir çerçinin, büyük emeklerle biriktirdiği par

Yalnızdım. Kendimi, kendi ellerimle çelikten bir kafese hapsetmiştim ve özgürlüğü, görüş günlerinin dar zamanlarına sıkıştırılmış bir mahkûm gibiydim. Dışarıdaki kalabalıkların sancılı, mutsuz ilişkileri, samimiyetsizliği, benim, sokağa küsmeme ve kendimi toplumdan soyutlamama sebep olmuştu. Dışarıdaki insan yığınları, telefon sesleri, küçük bir tıkırtı, beni anlamsız bir şekilde ürkütmeye yetiyordu. Kendimle ve toplumla barışık olduğum söylenemezdi. İlişki içinde olduğum sınırlı sayıda insan vardı Ve ben;