Eli kalem tutan biri olgun diğeri genç iki alpereni Ocak’a çağırdı. “Anadolu’nun her yerine gideceksiniz. Muhsin Yazıcıoğlu kime dokunmuşsa onu bulacak, anılarını dinleyip öyküleştireceksiniz. Doğduğu günden başlayıp, Keş Dağı’nda şehit olduğu güne kadar takip edeceksiniz. Bu kitap sadece onun değil, onun için kalbinde sevgi besleyenlerin de kitabı olmalı. Bu anılarda Muhsin Yazıcıoğlu’nun nasıl Muhsin Yazıcıoğlu olduğu bulunmalı. Onu o yapan arkadaki gücü bulup kaleme dökmeli ve geleceğe anlamlı bir anı de

Sevdası vardı, bilinmez yollara açılan çıkmazlarını bile bile… Umutları vardı, bilinmez girift ve gizemli kapılardan sunulan armağanlar gibi. Yeis yoktu. Küçük bir dokunuşuyla çaşkurlu güvercinin takla atarak mutluluğa uçan gülümseyen yüzü gibi. Söylenecek çok şey var daha henüz söylenmemiş. Yazılası bilgiler, karanlığa tutulan birer mum olurlar. Hani bir muma ateş olmak kolay da yanan aleve dokunmak, düşündürür. Ama onun sevdası vardı, kor ateşe dokunma isteği gece gündüz yanıyordu içinde.

Garin (Kan içinde açan güller) romanını kaleme alırken; ilk öğrendiğim Garin kelimesi oldu. Anlamını öğrendiğimde yüreğimi göğsümden çıkarmak zorunda kaldım. Zira Garin; Ermenilerin büyük Ermenistan coğrafyasında Erzurumu başkent yapma hayali anlamına geliyordu. Yüreğimi göğsümden çıkarmasaydım, Ermeni provakatörlerin dayanılmaz işkenceleri ve akılları durduracak hunharca cinayetleri karşısında, eminim ki vicdanım kalemime prangalar vururdu. Savaşta ve barışta Türk halkı hiçbir zaman vicdanını ve duygus