Weqfa Mezopotamyayê, di sala 2017an da bi xebata perwedeya folklorê, gelek berhevkar gihandin. Ev pirtûka li ber destê we, yek ji berhemên wê xebatê ye ku Cemîl Çelîk berhevkarîya çîrokên dîwanan kirîye. Ev çîrok hem bi awayê helbestkî hem bi awayê pexşankî tên gotin. Pirtûka berhevkarîyê ya Cemîl Çelîk ya bi navê “Senem Xanim”ê ji çîrokên dîwanan pêk tê. Wekî ku di pêşgotina pirtûkê da jî hatîye gotin, “Ev cure çîrok ji ber ku di dîwanên axa, paşa û gundan da hatine gotin wekî çîrokên dîwanan hatine binavk

Bu kitap; bir akademisyenin Türkiye’de bilim ve teknoloji politikaları ile toplumun bilime olan ilgisini artırmayı amaçlayan, bilgilendirme, uyarı ve bilim merkezli eleştirilerini, yüksek öğretim ve üniversitelerimizin sorunlarını değerlendiren yazılarını kapsamaktadır. Bilim insanları her zaman topluma ışık tutmanın yanında siyasetin ve menfaatin esiri olmadan gördükleri ve bildikleri doğruları söylemek ve toplumla paylaşmak durumundadırlar. Şayet böyle bir görevi yapmıyorlarsa, bu durum bilim insanlarının

Sanırım yaşı altmışın üzerinde olup da çocukluğu köyde geçmiş olanlar o günün toplum sosyolojisini hatırlayan son nesil sayılırız. Bu yüzden bizim kuşağın hatırladığı köy yaşamı ile ilgili bilgiler, bizler tarafından yazılmaz ise bir daha hatırlanmayacak ve kayıp olup gidecekler. Bu düşünceden dolayı hatırladığım bazı mesleklerin özne olarak temsilcileri olan insanlarımızı, onların o günkü toplumdaki karşılıklarını, çocukluğumun geçtiği köyümden sizlere hikaye ederek böyle bir sorumluluğu yerine getirmek is

Hallo Dayı'nın ilginç bir hikâyesi. 1930'lu, 1940'lı yıllar. Köy hayatı. Her şeyi ile yokluk. Tarlalarda ekinler kalıçla biçiliyor. Okul yok. Öğretmen yok. Nüfusu çok olan köyde cami var, imam yok. Cuma günü. Köylüler cami önünde vakti bekliyor. Cumayı kıldıracak, cenazeyi kaldıracak hoca yok. Tam da böyle bir zamanda komşu köyden iki kişinin geldiği görülüyor. Köylüler birbirlerini tanıyorlar. Gelen iki kişiden biri Hallo dayıdır. Şaka yollu gülümsemeyle de olsa, Köyün güngörmüşlerinden Hasan emmi Hallo ki

Bizim kuşağımız günlük tutma, hatırat yazma gibi bir kültürden biraz uzak yetişti. Önce TÜBİTAK ve arkasından sekiz yıllık rektörlük dönemim ile ilgili yaşadıklarımı yazmayı, yapılanları tarihe not düşmeyi istemiştim. Sahiden de yapılanları çok çabuk unutan bir toplum haline gelmiştik. Konuyu değerli arkadaşlarımla konuştuktan ve tavsiyelerini aldıktan sonra, işi doğduğum ve çocukluğumun geçtiği köye kadar uzattık. Aslında öncelikle bu yaşanmışlıkları kendim ve yakın çevrem için yazdığımı düşünüyordum. Dah