Bir kırmızı gül. Bekliyor, yeni güne aralayıp perdeyi. Bilse ki bir kalpten ötekine en kısa yol ayrılık... Biri söylese dinlemez, yaşayarak öğrenecek. Ah neyin ne olduğunu daha bilmeyen masum çocuk! Balkondan seyrettiğin bu şehrin içinde geziniyor kötülük bu boynuna doladığı atkıdan bile korkar olan şehrin, cinnet geçiren sokaklarının köşe başlarında cinayet ve senin ipi kopmuş bir uçurtmanın peşinden koşan gözlerin senin henüz ölüm görmemiş gözlerin; sarkma, düşersin.

Kararsız bir yağmurun sıkıntısı desem değil, bir başka şey bu, ama ne. Tanımlamak gerekirse, ezberini unutmuş bir çocuğun alnından öpen hüzün. Aşka dair onca hikâyeden sonra adı hakikat konulan sevgili. Kalbimin ayazında üşüyen yıpranmış bir hatıra olsan da şimdi bak bu yağmurdan bir sicime dizilen kolye, gözyaşlarımdan yapıldı.

Sönmeye yüz tutmuş bir mumun son çırpınışlarında ömrüm ve daha bitmedi aşka teslim olan kalbimden dinlediğim öykü. Bir yaz gecesi düşünün ki uzak kıyılarda, süzülüp usulca girsin içeri ayın gümüşü. Ne keder, ne imkânsız ve umutsuz hayaller, ne de lâl ve yalnız kalbim sıyırıp siyah saten bir gece gibi gövdemi, çırılçıplak ruhumla seviştiğim sevgilim.

Bildiğin ne varsa unut ve yeni bir imkânsıza çalış, kendinden, geçmişin içinde çileye kapanmış kendinden kurtul kaybettiğin ne varsa hatırlatan şehirden.

Döndün yine yüzünde kırık bir gülümseme, yorgun, bakışlardaki hasetten gördün ve bildin işte, zoruna gitse de gururdan ibaret ruhunun. Şimdi sen adının ardında bir soru imi, kibrinle çevrilmiş bahçende gezin istenmeyeni oldun nasıl olsa herkesin. Tadımlık KİMSELERİN AKŞAMI Döndün yine yüzünde kırık bir gülümseme, yorgun, bakışlardaki hasetten gördün ve bildin işte, zoruna gitse de gururdan ibaret ruhunun. Şimdi sen adının ardında bir soru imi, kibrinle çevrilmiş bahçende gezin istenmeyeni oldun nasıl o