Sosyal demokrasi değişken bir kavramdır. Kalıplaşmış, donmuş bir ideoloji değildir. Toplumsal boyutta farklı değer yargılarıyla ilişkilendirilir ve etkisi toplumsal olduğu için farklı çıkar grupları tarafından savunulur veya reddedilir. Kuramsal boyutta da üzerinde uzlaşılmış, yekpare ve bağlayıcı bir tanımı yoktur. Bu kitapçıktaki amacımız sosyal demokrasiyi ve sosyal demokrasinin temel ilkelerini farklı kuramsal, ideolojik ve tarihsel pratikler üzerinden açıklamaya çalışmaktır.

Temsili demokrasilerde sayısız işlev üstlenmiş olan siyasal partilerin örgütsel yapılarındaki en önemli unsurlardan biri, üyeleridir. Siyasi sistemlere ve partilere göre üyeliğin niteliği, türleri farklılaşsa da, üyeler, partilerin hazır kıtalarıdır. Siyasi partilerin toplumdan destek arayış sürecinde bütün yükün üyelerin omuzlarında olduğu söylenebilir. Partilerin altın çağını yaşadıkları dönemde, üyelerin siyasi mesaileri sayesinde partilerle toplum arasındaki organik ilişkiler hep güçlü olmuştur. Fakat,

Batı 1980 sonrasında, sivil toplumu demokratikleşmenin bir ajanı olarak yeniden keşfederken, Türkiye'de 1990'dan sonra sivil toplum kuruluşlarının toplumsal ve siyasal hayattaki önemi giderek artmaya başlamıştır. Yeni gelişmeler ve arayışlar çerçevesinde demokratikleşme sürecinin sağlıklı işlemesinde sivil toplum kuruluşlarının ve katılımın taşıdığı yaşamsal önemi vurgulayan yerli ve yabancı literatürdeki artış, bizi bu olguyu incelemeye yöneltmiştir.

Türkiye kamuoyunu son günlerde meşgul eden konuların başında, hükümetlerin kurulma sürecinde yaşanan sıkıntılar ve kurulan hükümetlerin kısa ömürlü olması geliyor. Hükümet istikrarsızlığı olarak ifade edilen bu olgu aşıldığı takdirde, siyasal sistem ve demokrasinin istikrarlı bir örüntüye kavuşacağı düşünülüyor. Bunun için önerilen formül ise, parlamenter sistemin terkedilerek, başkanlık ya da yarı-başkanlık sistemine geçilmesi, bu yolla yürütmenin güçlendirilmesidir. Siyasal iktikrarsızlık hükümet istikrar