Güneşim doğmayan bir güneşti, batmayan bir güneş. Yürüdüğüm yollar lastiktendi, adımladıkça sünen. Varacağım yer hani neredeyse görünüyordu, fakat adımımı atar atmaz bir adım uzaklaşıyordu benden. Güzel bir fotoğraf gibi görüyordum o menzili. İçimden bir ses, daha pilin bitmedi, diyordu, bitmedi... Hep birbirine karışan iki su vardı önümde, iki yol, akacak iki nehir, uzanıp tırmanacak iki ağaç, biri kuru kavruk, biri yaş... Ağaçlara tırmanıp yolun devamına bakmalıydım belki. Kim bilebilir? Hayatımdaki çık