Yirmi Birinci Yüzyıl, sürdürülebilir kalkınma kavramının yerini, sürdürülebilir şiddet kavramına bıraktığı bir yer değiştirme ile başlamıştır. Tarihin tuhaf bir oyunu gibi, bu kez de şiddetin sürdürülebilirliği siyasetin gündemine yerleşmiştir. Tamamen bitirilemeyen, ama kontrol edilebilen çeşitli şiddet tarzları, analitik ve pratik düzlemde şiddetin ehlileştirilmesi için çözüm modeli olarak sunulmaktadır. Çağımızın sivil ve siyasal toplumu, şiddeti sona erdirebilecek yeterliliğe sahip olmadığını defalarca

Totalitarizmin adaletsizliğinde hemfikir olanlar, adaletin toplumsallığı konu edilince ilk sahipleniş ya da hak ediş gibi, temelde çıkarcı ve fırsatçı niyetler taşıyan gerekçeleri ileri sürmektedirler. Hiç kuşkusuz totalitarizm, bir toplumsal adaletsizlik durumudur. Ama toplumsallık nosyonunu yitirmiş bir adaletin de, âdil mi yoksa gayr-i âdil mi olduğu şüphelidir. Oysa gerçek adalet, öncelikle şüpheye yer vermeyecek ölçüde kesin ilkelere bağlı kalmayı ve hakkaniyet ölçütünü keyfi tasarruftan sistemsel olar