Sözün özü; çiçek dostum, azıkdaşım, can kardeşim, ağaçlar hep yığar biriktirir, büyür gelişir ömürleri boyunca. Oysa insanlar sadece çocukken büyüyüp gelişebilir, çocukken yenilenip gençleşebilir yalnızca. O yüzden azıkdaşım tüm çocuklar ağaçtır, Ağaçlar da birer ebedî çocuk. Unutma! İsmail Keskin, Ağaçmışım’da, çocuk edebiyatında pek az rastlanan şiirsel hikâye dilini kullanıyor. Dizelerinde bir çocuğun kalbiyle, bir ağacın içtenliğiyle sevgiyi, vefayı ve doğanın dengesini anlatıyor.

Zeytin altından kıymetli, altından anlamlıdır çünkü zeytinde altında bulunmayan büyük bir değer vardır ki ona vefa denir.Vefa ne mi demek? Seni seveni ondan çok sevmek, sana kıymet verene ondan daha çok kıymet vermek, kötülüğü unutup iyiliği hiç unutmamak ve hatırlamak... Zeytin hatırlar. Oysa altın unutkandır. Zeytin, ustasına ses verir. Yapraklarıyla, meyvesiyle konuşur ona. Bahçesi el değiştirdiğinde küsen zeytinlikler olmuştur hal bilmezliklerden. Eski azıkdaşı yanından geçerken

Rima'nın artık bu dünyada sahip olduğu tek eşya üzerindeki pembecik entarisiyle pabuçlarıydı. Bilinmeze doğru çıkacakları sürgün yolculuğunda yanına alabileceği ne bir valizi ne bir çantası ne bir poşeti vardı, ne de bunların içini doldurabileceği eşyası. Sadece entarisinin küçücük cepleri. Sarılıp vedalaşabileceği bir insan ya da bir meyve ağacı da yoktu. Köşede dikenleri ve rengini yitirmiş çiçekleriyle boynu bükük duran bir kaktüs sadece... Rima, dikenlerine aldırmadan ve hiç tereddüt etmeksizin kaktüs ç

Yani hiçbir acı, hiçbir mutluluk eşsiz doğmamıştı ve mutlak başka bir hikayede bir gölgesi bulunuyordu. Ne Haris savaşta ölen, hatta annesi tarafından öldürülen ilk çocuktu, ne de Evdoksia ilk savaş evlatlığı... Evdoksia'nın hikayesini anlattıran da bu sarmaldı. Her anlatışta sesi bir başka sese çarpıp yankı buluyor, onu hem yanlız hem kalabalık ediyordu. Evdoksia'yı sonsuz bir sızlanma içinde zihnini zehirlemekten kurtaran da bu sarmallığı keşfedişi oldu İsmail Keskin'in Atina'daki arşiv belgelerden, Sela