Trabzon’dan gelen vapurun düdüğü başları denize çevirdi. Ocakların kömür kokulu askerleri yürüyorlardı, iskeleye doğru, sevenleri yanlarında. Vapur yaklaşıyordu, dua dökülüyordu anaların, kadınların dudaklarından, sarılıyorlar son kez yolcularına. Vapur demir atarken sandallar önlerine yaklaşıyordu. Babasına kuvvetlice sarıldı. Ona hep güç veren elini öptü. Taşıdığı çıkınları uzatırken elleri titredi, babası onun bileğini sıkıca tuttu, gözlerine şefkatle baktı, sonra kendi gibi madenci erlerle sandala atlad

Başını sağa sola umutsuzca savururken, küçük nefeslerle hayata tutunmaya çalışıyordun. Vahşice gerilmiş yüzden yuvarlanan iri terler, acıyla kıvranan bedenine damlıyordu. Yaşam kocaman boşluktu artık senin için, ruhunun bu boşlukta umutsuzca çırpınışlarını izliyordun, uzun dalgınlıklarında. Kendini kendin yeniden doğuracaktın bu kasabada, tanımayan yüzlere, acımayan seslere