Zeynep Sati Yalçın'ın öyküleri; insan olmanın sancılı gerçeğinin, hayatın çelişkili yanlarının, kimi zaman gerçekçi kimi zaman da gerçeküstü bir dünyadaki izlerini sürüyor. Akışı hiç durmayan hatta hiç yavaşlamayan bu tuhaf çağın, yanaşacak bir kıyısı olmadan savrulan insanlarıdır yazarın kahramanları. Yaşamın bir sevda olmaktan çıktığı insanlar için bilincin körleşen yanlarında, bir şeylerin unutulması kendiliğinden fışkıran bir kaynaktır, kaçınılmazdır. Unutmak da hatırlamak gibi ağır bir sancıdır. İnsan;

Gözümü açtığımda yer gök masmaviydi. Güneşle birlikte İstanbula girmişti otobüs. Işıl ışıl deniz ve üstünde her renkten en çok da beyaz gemiler Boğazın üzerinden geçiyorduk... İki denizin kavuşmasına bir otobüs geçişi kadar sürecek olan tanıklığım, işrak vaktinin çabucak geçen güzelliğiyle birleşince heyecanımı çevreme belli etmemek için, ellerimi sıktım, parmaklarımı çıtlattım durdum. Hep hatırlamak üzere bu görüntüyü zihnime kaydettim. Sonra büyüklü küçüklü her biri farklı renklere boyanmış düzensiz sıral