Sizce gezegenler bir gün yer değiştirecek mi? Yoksa el ele verip saklanan canlıları ile tüm insanlığa kendini gösterecek mi? Bütün kahramanlarımızın aynı şarkıyı söylediğini gökkuzgununun kimi zaman bir bilgeye kimi zaman bir kuşa dönüştüğü hikâyelerden size sırlarını verecekler mi? Tüm bunlar için lütfen sizler de bizi dinleyin

İki göz vardır ki, cehennem ateşi onlara dokunmaz: Allah korkusundan ağlayan göz, bir de gecesini Allah yolunda, nöbet tutarak geçiren göz. Hiçbiriniz kendisi için istediğini (mü'min) kardeşi için istemedikçe (gerçek) iman etmiş olamaz Müslüman Müslümancın kardeşidir. Ona zulmetmez, onu (düşmanına) teslim etmez. Kim, (mümin) kardeşinin bir ihtiyacını giderirse Allah da onun bir ihtiyacını giderir. Kim Müslümancı bir sıkıntıdan kurtarırsa, bu sebeple Allah da onu kıyamet günü sıkıntılarının birinden kur

İki göz vardır ki, cehennem ateşi onlara dokunmaz: Allah korkusundan ağlayan göz, bir de gecesini Allah yolunda, nöbet tutarak geçiren göz. Hiçbiriniz kendisi için istediğini (mü'min) kardeşi için istemedikçe (gerçek) iman etmiş olamaz Müslüman Müslümancın kardeşidir. Ona zulmetmez, onu (düşmanına) teslim etmez. Kim, (mümin) kardeşinin bir ihtiyacını giderirse Allah da onun bir ihtiyacını giderir. Kim Müslümancı bir sıkıntıdan kurtarırsa, bu sebeple Allah da onu kıyamet günü sıkıntılarının birinden kur

Gözlerini yumdu. Kalbine dokundu ve Muhammed dedi kadın! O vakit çekildi sular, tufan durdu. Muhammed dedi, ateşi güle değdi. Muhammed dedi, kuyu sonsuz kapılara açıldı. Bir kez daha Muhammed dedi. Aşk ile gül ile ümit ile gözleri ötelere uzandı. Bu kez anladı, bulmuş olmanın tarifsiz sevinciyle. Kalın bir defter çekti önüne, Kurtuluşun Sırrı diye yazdı başlık sahifesine. Altına daha küçük harfler ile ekledi: Yalnız benim kurtuluşuma değil, tüm yaratılmışların... Defteri bir kenara itti. Üzerinden geçt

Fısılda artık Hünkârım! Susarsan yok olacağım. Konuş ki yangınımla var olayım! Dokun sözcüklerime, hayat bulsun romanım. Çünkü sensin eksikliği satırlarımın... Ben seni yazmak için seçilmiş hattat! Parmaklarıma tutuşturulan kalemin mürekkebinin renginde aşkın kanı... Yazmayı bıraksam kimse adının içimdeki aşkına dokunamayacak... Yine ne garip Hünkârım, seni yazmasam hattatlığım yarım kalacak... Beni kimse anlamayacak. Dahası adımı kimse bilmeyecek... Bir fetih kitabı yazacaktım, kaftanına kapandım. Rüyan il

Başını kaldırıp Tillo'nun yıldızlı gecelerine baktı. Ardından başının üzerinden kanatlanan turnalara. Çıplak ayak arşınladığı uçsuz bucaksız tepelere. Bütün sözcükleri mim gibi suskunluğa niyet etti, kulaklarında hocasının sesi, bir nehir gibi çağlayıp durdu. 'Molla İbrahim ayrılık vakti, bilesin ki anlarsa uzağım yakınımdır, anlamazsa yakınım uzağım dedi Şeyh Hazretleri. İbrahim'in gözleri Bi'ril Kudra kuyusuna takıldı. Kalbi sarsıldı. Kuyu, Allah dostlarının kokusunu saldı. 'Diyetini ödemediğin sevda seni

Vakit akşamdır, camlarda zakkum pembesi bir gurup. Uzaktan çocuk çığlıkları, radyoda hafif bir müzik; ilk rastladığın bir mısrasıdır kalbini okşayan şairin gizli eli... Oysa sevmeye yatkınız anlamasak bile... Bir felakettir akşamın nefesine karşı kendi kalbini yaşamak... Oysa bir kaderdir sevmek, kavuşamasak bile. Kimse bilemedi, avuçlarına inen amentüyü... Ve yine bilemediler, bir bıçak gibi kışın ayazında kalbini ortadan ikiye ayıran imtihanı. Dahası unutup gitti, kalbi yaralayan da verdiği acıyı. Yine de

Kırlangıç Ağıdı, alnımıza yazılan yazan yazgısının zekâtı, kalemimizden dökülen kelamın borcu Kırlangıç Ağıdı, çocuklar gülsün diye yola çıkmış yazarların kitabesi Bir makale yazısı yazmaya niyet etmemiştim oysa. Beylik laflar etmek de değildi arzum. Kalplerimize düşen masum çocukların hüznünden söz edecektim, aslında. Bir çocuğun yüzünde gördüğümüz hayatı hangi kelam tam olarak anlatabilir ki? Hangi kelam taşıyabilir kaybolan çocukluğu? Peşine düşüp getiremediğimiz zaman, bize geri verir mi, yitip giden ço