Bu hikâye; Geçmiş lakin gitmemiş bir devrin hikâyesidir. 1992 Erzincan depreminden sonra kaldığı enkazın altından sağ olarak çıkan, fakat yaşadığı travmalar sonucunda uzun bir süre psikolojik tedavi görev bir gencin depremden bir yıl sonraki Sivas olaylarına ve Başbağlar katliamına bakış hikâyesidir. Gerçekte birbirini çok seven iki gencin inançları uğruna, seküler kurallar ile çizilen sınırları aşamamış sevdalarının hikâyesidir. Anadolu'nun bağrında solmuş üç kadim çiçeğin hikâyesidir. Üzerine mu

Yiğitlik; meğer devletin çirkin yüzünden korkup köylerde, şehirlerde evlerine sığınan insanlara nispet, bomboş kalmış dağlarda at sırtında koşmak değilmiş. Gerçek kahramanlık; mahpushanelerin, zindanların uslandıramadığı bir eşkıyayı hiçbir güç kullanmadan hizaya çekmekmiş. Kuru kabadayılık değil, muhabbet fedailiğiymiş asıl yiğitlik.

Güneş her sabah aynı sıcaklığı ile doğar Anadolu topraklarına, Ağrı Dağı'nın yücelerini duman kaplamadığı zamanlarda. Anadolu yaylalarının kokusu sinmiştir, bu topraklara ayak basan herkesin üzerine. İşte ondandır, kavgalı olsak da yaşadığımız duyguların birbirleriyle böylesine ilintili oluşu. Yine öyle Ağrı Dağı'nın doruklarını duman kapladığı bir zamandı ve aslında kadim bağları olan iki milletin belki de hiç bitmeyecek kavga sesleri yankılanıyordu Sürmeli Çukuru'nda... Bir tarafta Ermeniler ile Türkle

Ben bir emre tabiyim ve burada bulunmak zorundayım. Benim lügatimde sanırım korku; ortalıkta, bir şeylere hizmet ettiğini zannederek dolaşan başıboş güruhlardan irkilmekten ziyade insanın sevdiklerini, emeklerini kendi elleri ile katletmesidir... - 9 Mart 1991 Doğanlı

Halikarnas Balıkçısı'nın deyimiyle, Be hey koca yurt! Doğusundan batısına, kuzeyinden güneyine hüzünlü bulutlarla ıslanmış sevda yurdu, aşk vatanı... Sende doğmak; ve senin acılarına tebessüm edebilmek ne hoş bir duygu. İşte bu yüzden, sana sevdalıyım. Dağlarında bir nefes ömrü açıp ve solan kardelenlere aşığım. Hani bazen insan, karabulutlar gibi dolar lakin rüzgar da esse, kasırgalar da kopsa yağamaz. Kimi zaman ise sabahın umut ışıkları ile taze bir yaprağa düşen çiy damlasından bile nem kapıp keleb

Kimi zamanlar, geçen bir katarın puslu camından yol kenarında oynayan çocuklara yorgun bir el sallanır. Bazen ise körpe kuzuları ürküten bir ses ile irkilir herkes... Ve ardından sessiz çığlıkların kuşattığı derin bir karanlığa gömülür bu kasaba... Günde birkaç kez şimendifer klaksonu ve ardından akıp giden demir tekerleklerin çıkardığı gürültü ile hareketlenen bir Anadolu kasabasında; Mercan'da başlayan bir ayrılışın hikâyesi...

Oysaki çok değil daha birkaç ay öncesinde büyük bir aşkla ve heyecanla hayata merhaba demişler ve yine büyük bir sevda ile bağlanmışlardı hayata. Kendilerini sımsıkı tutan dalların ucundan gülümsüyorlardı hayata ve tabiattaki aşkı tamamlamak adına bütün güzelliklerini cömertçe sergiliyorlardı. Ya şimdi Bir hazan vurgunu yemiş ve belki de yüreklerindeki sevdayı arkalarında bırakarak gelecek yarınlar için toprağa düşüyorlardı. Her aşkın sonunda, düşen bir yaprak misali ayrılık vardı. Öyle ya kavuşamamak demiş

Benim tanıdığım kadarıyla dost yazar Hamdi Ülker dörtdörtlük bir edebiyat adamı ve eleştirmeni. Daha önce Sarıkamış, Bana Aşkı Anlatır mısın ve Dergâh adlı romanlarını okumuş çok duygulanmıştım. Türk Dil Kurumu tarafından yayınlanmış olan Uzak Uçan Kuşlar ve Miras adlı hikâyelerinin de bulunduğu on üç eserden oluşan kitabının adı Son Cemre, Tilki Kitap tarafından yayınlanmak üzere okumak bahtiyarlığına eriştim. Çok etkilendim. O kadar duygulandım ki keşke ben şair Cemal Safi değil de dost Hamdi Ülker gibi

Askere gitmemek için bedel ödeyenlere inat, yaşadığı yetmiş yıllık ömrünü gün gün, saat saat bedel ödeyerek geçiren, hayatının sonunda ise yakasında bir Gazi Madalyası bile bulunmayan Dedem Hafız Halil (Kara Halil) ve bu vatan için BEDEL ödeyenlerin aziz hatırasına