... Denizin kokusunu duymak istedi ama kentlerde olduğu kadar Türkiye’nin en güzel sahil yerlerinde de o kadar hızlı bir dönüşüm vardı ki, eski sahilden eser kalmamıştı. “Güzel olan şey ne? Buraların eski hali mi, şimdiki hali mi? Eğer eski halinin güzel olduğunu düşünürsen, bu güzellik de senden ve gelecek nesillerden çalınmış olmuyor mu? Geriye dönüşü olanaksız şekilde tahrip edilen doğa ve tarihi dokuları tahrip edenler masum sayılabilirler mi?” diye düşündü.

O an, içinde karısının alaycı bakışının verdiği acıyı hissetti. Önce yerinden kımıldamak istemedi; sanki yıllara dayanan bedeni birden yaşını hatırlamış, bu kalıpla yüzüne açılacak fazla kapı olmayacağını anlamıştı. Ama sonra onca kişinin amiri durumundan, işsiz kalmış bir insanın kırılmış gururunun ağırlığı ile hemen orayı terk edip gitme, kendisini bu istenmeyen yerden dışarı atma isteği ile odayı terk etti.

Hasan ağzını açıp bir şey diyemiyor. Hiçbir gününü üç-beş kuruş kazanmadan geçirmeye gücü yok. At arabasıyla daha ne kadar iş yapabilir bu devirde, belli değil. At hepsinden çok yiyor, bakım istiyor, yer istiyor, peki, ne kazandırıyor bilmiyorum ama her birinin kaburgaları sayıldığına göre fazla değil. Otelden fazla bir şey kazanmıyorlar demek ki; yoksa bunlar yemiyor, içmiyor para biriktireceğiz diye mi uğraşıp duruyorlar? Bilemezsin ki Ahmet Bey Amcaya sorsan, onlara dünyanın parasını ödediğini söyler emi

Ticari işlerinin ehil olmayan kimselerce bozguna uğratıldığı bir iş yaşamı sonucu dört duvarlar arasına hapsedilmişti. Hayatı boyunca ne namussuzluğa yeltenmiş ne de insanların hakkına saldırmıştı ama işte şimdi hapishanede birbirinden farklı adi suçlularla birlikte yaşamak zorundaydı. Kendi dünyasından ters bir yaşamda yapayalnız kalmıştı, tanıdığı tüm kokular yok olmuş,tanıdığı siluetler görünmezleşmişti. Kendi olarak var olmak hapishanede çok daha zordu, bekledi, gözlemledi, sabrı köreldi ki bir gün yeni