Evden aldığı bir kâğıda, Beni affet Hüzzâm. Varlığımla, sana hep hicranı, hüsranı getirdim. Hayatının en güzel yıllarını, varlığımın karanlığıyla örttüm hep. Artık sana bakacak ruhum ve yüzüm kalmadı. Geç kaldım hayatından çekilmekte, Belki kader bir gün güler ümidiyle. Yanılmışım, getirilen cesetleri mezarlarına sallayacak yüzüm ve gücüm kalmadı inan. Kaderimizi yazan kâtibin yakasını tutmak için gidiyorum. Seni, her zaman sevdim ve severek gidiyorum. Bahtın ve yolun açık olsun. Bütün haklarımı, sevdamı he

Okunan şiirler, sahillere serilen şarkılarla gecenin zil rengi ağarmış, sular uyumuştu biz uyandığımızda... Vedalaşmanın sancıları sarmıştı yüreklerimizi... Farkına vardım, biz Dede'ye, yaşlı tekneye elveda derken, o gölgeler ayaklandı birden... Elif oluverdiler... Geriye dönerek, güneşin ilk huzmelerine evlerinde kavuşmanın telaşına girdiler. Adımlar yavaş, kalpler hızlıydı. Gördüklerinin bir sonbahar rüyası olup olmadığını anlamaya çalışıyorlardı. Bedenler, rıhtımların lambalarıyla dans halindeydi sanki

Aysel ağlıyordu onun bu sadakat dolu tablosunda. Deli cellat, azgın Zorba'm... Ben senin nikâhına değil, sana sevdalıyım diyor, ellerini bırakmak istemiyordu gözlerinde fer biten dostunun. Ameliyathane kapısı Dur, sizlere yazılmış kaderi izle diyordu ağlayan yaralı Aysel'e. Mecburen bıraktı ellerini Fedai'nin... Onu da alıverdiler acile, yarasına bakmak için. Tek mermi ama hasar çok büyüktü. Ciğerleri parçalanmış, telafisi zor yaralar açmıştı. O, hiç umursamıyordu durumunu, Fedai'nin, Bu da gelir ve geçer v