Bir taşa oturmuş dinlenirken üzerinde sayısız canlıyı barındıran toprağa baktı. Ondan bir sır almak ister gibi eğildi, toprağı dinledi. Sonra bir avuç toprak alıp elinde sıktı. Kuru toprak avucundan su gibi aktı. Birden, Benim aradıklarımı nerede saklıyorsun? diye bağırmak geldi içinden. Sonra rüzgârın serinliğini hissederek sakinleşti. Başına gelenleri unutup kayalıktan vadiye doğru süzülmeye başladı. Bastığı kayalar bu kez sağlam çıktı ve epey uzun sürse de sağ salim yere indi. Bıçağı, küçük bir kaya parç

...Zaman ağır ağır işleyen eski bir saat, günler hiç onmayan hasta bir ihtiyar gibiydi. Aynı sıkıntılı anlar, aynı meşgale... Her gün güneş doğar doğmaz bir memur titizliğinde mezarlığın yoluna girerdi. Sırtına yüklediği kitaplarla yirmi dakikalık yolu yürürdü. Yürürken dağlar, taşlar, ağaçlarla konuşur; cevapsız kalan suallerine rağmen evladını sorardı. Oğlunun altında oynadığı, dallar ayağında sektirdiği kaymak taşı, basamak basamak tırmandığı çam ağacı, kasvet veren bir suskunlukla karşılardı onu...