Günlerin getirdiği sorunların peşine düştüğümde, ayağımdaki nasırı unuttum. Bilinçli ya da bilinçsiz. Ayağımdaki nasır birden yok oldu. Sanki sihirli bir el, ona dokunmuş ve onu yok etmişti. Sihirli el, unutmanın eliydi. Bırakın ara sıra o sihirli el, yaşamınıza dokunsun. Ne silinmesi gerekiyorsa, onu silsin.

Sabaha karşı, biri sanki dürtmüş gibi, gözlerim açıldı. Yattığım yerde alışkanlıkla başka yöne döndüm. Yeniden uykunun o sağaltıcı yanına sığınmak için. Olmadı. Birden üç ay boyunca kapıldığım anaforu anımsadım. Her şeyden el ayak çekmiştim gene. Öykü yazmıyordum. Yazdıklarımın üstüne çalışmıyordum. İlk öykü kitabım yine gecikmişti. Yayınevinden ses çıkmıyordu. Olasılıkla 120. dosya olarak sıradaydı. Okunmayı, editörlerin o tansıklı ellerine değmeyi bekliyordu. Satırlar ışıkla buluşmayı, okurların gözlerine