"İsle yazıldı tarihim / Nasıl anlatsam ateşi çoğaltan ben değildim Ben değildim erken bir isyanı uyandıran Geç öğrendim yaramı gülle sağaltmayı geç öğrendim Nasıl anlatsam düşmeye yakın bir kayayı Uçuruma sorulur mu böyle bir soru Boşluğu çizendim gözleri kapalı!"

"Ah günlerin vuslatı kırık, şarabı perişan! Toprağı kandırılmış körpecik ölü… Gel çaylar demleyelim kavalı lokman bir çağrıdan Yamacı yeşil bir sohbetin şekerini karıştıra karıştıra yaslı tellerimizin pasını alsın narbülbülü Ah, dokunsan dokunsan sevmek tuşu noksan"

Demem o ki, şiir kitaplarından yansıyan ışığı doyasıya kullanmaya bakın bir an önce. Kesinlikle pişman olmazsınız. Ahmet GÜNBAŞ

İnsanın şiir yanını çok merak ederim. Bir yerde onu şiirden yapılma bir yaratık olarak görürüm. Mükemmelin mükemmeline de bu yaraşır sanırım. Ondandır şiire, şiir kitaplarına düşkünlüğüm, dil şenliği dizeler arasında geceli gündüzlü koşturmam… Bir yerde şiirin parıltısını insanın parıltısıdır bana göre. Varoluşsal sancının en belirgin yanı… Dahası akarı kokarı ayırt eden ince vicdanlı bir eylemlilik hali… Mükemmelin mükemmelinden söz ederken, utanç çağına getirmeliyiz sözü: İnsan müsveddesinin şiiri yok ben

“İşin ilginç yanı, vurduğu güvercini almadan gitmişti o sinsi insan müsveddesi. Yoksa zevk için mi vurmuştu? Uçana kaçana ateş eden biri miydi? Evcil bir güvercin olduğunu anlayınca ürküp bırakmış mıydı yaralı kuşcağızı oracıkta, bilinmez!.. Gerçek olan bir şey vardı ki o da şuydu: Gelecek günler, güvercin düşümüzün vurulduğu yerden kanamaya başlamıştı. Çünkü bu mahallenin gençleri cep harçlıklarını kuşa, kümese, yeme, karşılıklı ıslıklar halinde şen şatır koşturmalara yatıracak denli güvercin sevdalısıydıl

“İşin ilginç yanı, vurduğu güvercini almadan gitmişti o sinsi insan müsveddesi. Yoksa zevk için mi vurmuştu? Uçana kaçana ateş eden biri miydi? Evcil bir güvercin olduğunu anlayınca ürküp bırakmış mıydı yaralı kuşcağızı oracıkta, bilinmez!.. Gerçek olan bir şey vardı ki o da şuydu: Gelecek günler, güvercin düşümüzün vurulduğu yerden kanamaya başlamıştı. Çünkü bu mahallenin gençleri cep harçlıklarını kuşa, kümese, yeme, karşılıklı ıslıklar halinde şen şatır koşturmalara yatıracak denli güvercin sevdalısıydıl

Bu notların herhangi bir tarihi yok. Bilerek atmadım. Zamana çentik sayılsın gayrı. Ortaya karışık yazdığım doğrudur. Kimi derkenar niteliğinde, kimiyse sorunsalın tam içinde... İlk bakışta günlük türünü andırsa da içeriğinde bambaşka çınlamalar duymanız olanaklı. Bir parça eleştirel, trajikomik ve ters bakışlı özlü yapısıyla yer yer aforizmaya da benzetebilirsiniz. Aforizmaya dokunduğunuzda belki bir günlük çıkar karşınıza, belki de bir anekdot. Orası size kalmış artık. Her türlü sürprize hazır olunuz şi

Ahmet GÜNBAŞ, “Zeytin Masalı” adlı yapıtında, masal yüzlü şiirlerle seslenir çocuk okurlara... Kılıktan kılığa giren zeytinin yüreği, belleği, bilgisi, umudu, özlemi, dostluğu ve daha nice özelliği yalın ve içten bir söyleyişle taşınır çocuğun düşlerine, düşüncesine...

Kitaplar ne yazarsa yazsın, yaşamdan öğrendiklerimizin gizemi başka türlü çekermiş insanı içine. Foça’yı sevmek de böyle bir tutkuymuş! Bir kediyi sever gibi usul usul severmiş insan Foça’yı. Öylesine doğal ve dayanılmaz… Kıpır kıpır edermiş yüreciği. Foça’ya geç kalmak ise korkuların en büyüğüymüş. Şiire ve aşka geç kalmak gibi bir şeymiş. Esin’e geç kalmak ise başlı başına talihsizlikmiş. İyi ki yolları çakışmış, yazgıları birleşmiş. Bir “haydi” sözcüğü yerleşirmiş içine Foça’ya gelenin. Dur duraksız

Bir Şiir Geçimi adını verdim bu kitabımdaki denemeler toplamına. Şiiri, çok özel anların esintisi gibi düşünmenizi istedim de ondan! Gerçekte öyle değil midir? Sözün büyüsü hoş bir esintiyle kendine doğru çekmez mi okuru? Her şey bir yana, şiirin çağrısına kulak asmamak olmaz. Ona biraz yabancı kaldığımızda kokmaya, çürümeye, yaşamın kımıl kımıl görüntüsünden uzak düşmeye başlamaz mıyız? Sizi bilemem ama ben şiirsiz yapamam! Keşke sürekli şiir ikliminde yaşasak! Tatlı tatlı kaşınsak, hatta kanayıp kend

Kitaplar ne yazarsa yazsın, yaşamdan öğrendiklerimizin gizemi başka türlü çekermiş insanı içine. Foça'yı sevmek de böyle bir tutkuymuş! Bir kediyi sever gibi usul usul severmiş insan Foça'yı. Öylesine doğal ve dayanılmaz... Kıpır kıpır edermiş yüreciği. Foça'ya geç kalmak ise korkuların en büyüğüymüş. Şiire ve aşka geç kalmak gibi bir şeymiş. Esin'e geç kalmak ise başlı başına talihsizlikmiş. İyi ki yolları çakışmış, yazgıları birleşmiş. Bir haydi sözcüğü yerleşirmiş içine Foça'ya gelenin. Dur duraksız bir

ombiş Tekir! Kaba gücüyle ortalığı kırıp döken azman bir kedi!.. Öyle ki dalaşmadığı, didişmediği gün yok! Herkes ondan yaka silkiyor. Derken bizim yaramazı ilgilendiren bir serüven başlıyor birden. Ama ne serüven!.. Sen misin uluorta meydan okuyan?.. Tombiş Tekir, kendi halinde suspus bir kedi olup çıkıyor sonunda. Olayların nasıl geliştiğini merak edenler, bu kitabın kapağını kaldırmak zorunda! Bizden söylemesi!..

... ''Sinemacı gelmiş! Sinemacı gelmiş!'' ''Hu, komşu, duydun mu?'' ''Duydum, duydum.'' Asma kilitli, çift kanatlı demir kapı gürültüyle açıldığında, anlardık sinemacının geldiğini. Adını kimse bilmez, sormayı da aklına getirmezdi. 'Sinemacı' derlerdi kısaca. Orta yaşlarda, tıknaz, kalın gözlüklü, kırçıl bıyıklı, alnı çatık kaşlarla kesilen seyrek saçlı bir adamdı. Sevimli bir göbeği vardı tıknazlığına yakışan. Siyah kadife pantolonunu tamamlayan mont tipi bir ceket olurdu üzerinde. Mavi broşunu eksik etmez

Barış Sitesi yakınlarındaki eski bir inşaatta yaşayan bir grup sahipsiz köpek, gecelen havlamaları ve gürültüleriyle çevre sakinlerine sürekli rahatsızlık veriyordu. Sitede oturanlar bir gün aralarında toplanıp köpeklerden nasıl kurtulacaklarını tartışmaya başladılar. Tam o sırada köpekler de başkanları Kocabaş'ın çevresinde toplandılar ve uğradıkları kötü muameleden yakınıp çözüm aramaya başladılar. Sahipsizlikten, açlıktan, itilip kakılmaktan bıkmıştı hepsi. Hayvan haklarına göre daha iyi bir yaşam sürdür

Hoşça kal, sevgili gölüm benim diye iç geçirdi Servet. Gölün onu duyduğuna emindi Yanıt olarak tüm gücüyle dalgalandırdı mavi çanağını Halkapınar Gölü. Sıçrayan bir su damlasını veda öpücüğü olarak konduruverdi yanağına. Okulunun son gününü andırıyordu gölle ayrılıkları. O gün gözleri ağlamaktan kızarmış, sesi gırtlağının boğulmalarında düğümlenip kalmıştı. Şimdiyse yitik bir göl için ağlıyordu gizliden. Evet, biricik gölünden ayrılıyordu. Zordu bir daha küçücük adımlarla dönüp gelmek.

Hoşça kal, sevgili gölüm benim diye iç geçirdi Servet. Gölün onu duyduğuna emindi Yanıt olarak tüm gücüyle dalgalandırdı mavi çanağını Halkapınar Gölü. Sıçrayan bir su damlasını veda öpücüğü olarak konduruverdi yanağına. Okulunun son gününü andırıyordu gölle ayrılıkları. O gün gözleri ağlamaktan kızarmış, sesi gırtlağının boğulmalarında düğümlenip kalmıştı. Şimdiyse yitik bir göl için ağlıyordu gizliden. Evet, biricik gölünden ayrılıyordu. Zordu bir daha küçücük adımlarla dönüp gelmek.