Güneşin yakıcı ışığı sönmüş, sincaplar meşe palamutlarını şevkle toprağa gömmeye başlamışlardı. Sonbahar yağmurları kapıdaydı. Ama hava serinledikçe yüreği endişeyle dolanlar da vardı. Bir türlü dalından ayrılıp kendini aşağı bırakamayan yaprak gibi... Büyüme korkusunu şefkatle ele alırken her yaştan okura yaşama sevinci ve cesaret aşılayan şiirsel bir hikâye.

Gün, penceresinden gökyüzüne bakmış. Bakmış ki ne görsün! Ay, yerini terk etmiş düşüyormuş. Şaşkın Dünyada herkes derin bir uykudaymış. Ayın düştüğünü gören kimse olmamış. Aynı akşam Gece, uykusundan uyandığında, Ayın yerinde kocaman bir boşluk görmüş. Gün ile Gece, kaybolan Ayı bulup gökyüzündeki yerine koymak için bir araya gelirler. Tadına doyulmaz bir beraberliğin başlangıcıdır bu. Ama ne yazık ki, birbirlerine zıt doğaları onları ayırmak için pusudadır. Ne de olsa biri varken diğeri olmuyordur, beriki