Kuşlar varmış kuşlar yokmuş. Gel zaman git zaman olmayanları dahi dile, kaleme gelmiş. Güleni ağlayanı, moru eflatunu, güzeli sevimsizi ötmeden öteden öyle bakmış, “Ben yok muyum?” Boyunlarını bükmeye kalmadan daha, “Varsın canım!” demiş onlara, olan bütün öbür kuşlar. “Artık varsın.” Olmayan kuşların çoğu burada. Dilden kalemden telaşsızca dökülüp kanat vücut bulanı, konup da en sonunda şahane diyarlara uçanı. Olmayanın, hayalle var edilenin gücüne, taşıdığı umuda inandığımızda, işte o zaman şen olabilir

Olumlu yönde siyasi ve toplumsal değişim için yalın, apaçık bir manifesto. Paschal Donohoe - İrlanda Ekonomi Bakanı Gücü beklenmedik bir ironiyle etkisiz hale getiren, size bir neşter ve bir çiçek vererek günümüzü anlamanızı sağlayan dehaya sahip. Ece Temelkuran'ın büyüsü bu. Roberto Saviano - Yazar Üstesinden gelebileceğimiz bir kederden mustarip olmak. Henüz sahip olmadığımız bir özgürlüğe hasret kalmak. Bunlar, Beethoven'ın ruhumda bıraktığı duygulardı. HepBeraber de bende aynı duyguları uyandırdı. Yanis

Oxford, Paris, Beyrut Üçgeninde Bir Aşk ve Savaş Romanı! Hep Bir İç Savaştır Aşk! Bir Neden Arar Kendine... Onu ağustosta muz tarlalarına götürecektim. Muz seslerini dinleyecekti. Nasıl sevineceğini, hayret edeceğini düşündükçe... Ece Temelkuran, kalplerin yağmalandığı yerden anlatıyor hikâyesini; Ortadoğu'dan. Bizden alıp döküntülerini iade ettikleri hikâyelerimizi geri almak için...Aşklarımızı, acılarımızı, haysiyetimizi... Yağmalandıkça kapattığın kalbini aç şimdi. Çünkü bu senin hikâyen. Sen de Ortad

... Ben seni düşünüyorum yazarken. Seni içtenlikle düşünüyorum. Sözcüklerden bir sevgi olanağı doğmasını düşünüyorum. Bunun beni kurtarmasını ya da seni... Sen ve ben, sevgili okur, son on yıldır ki bu on yıl ömrümüzden gitti dedik ki, Bu da geçer. Birileri de hep karşılık verdi, Böyle diye diye ömür geçti. Eh, orası da doğru. Peki o zaman ne yapmalı bu ömürle?.. Ece Temelkuran içinden geçtiğimiz çıldırtıcı gürültünün ortasında sözcüklerle ferahlatan, soluk aldıran bir alan açıyor.

Gezegenin her yerinde insani değerler saldırı altında. Kötülük ile iyilik, doğru ile yanlış, güzel ile çirkin hızla yer değiştiriyor. İktidarın en üst katlarından başlayarak aşağıya, sokaklara doğru, kötü, çirkin ve yanlış önce kural haline getirildi, şimdi de yüzsüzce yüceltiliyor. Bizim ise hâlâ iyiliğe bir sözümüz var. Ece Temelkuran, iyiyi, güzeli ve doğruyu sözcüklerle yeniden dokuyor. İyilik Güzellik insanı söküldüğü yerden bir kez daha dikiyor.

Gerçek, iki çocuk arasındaki en kısa doğrudur. Dilsiz Kuğular Zamanı, iyi ve güzel olanı önceden sonraya iletmek için yazılmış bir devir romanı. Ali ile Ayşe'nin 1980'deki dünyasından bugüne uçan dilsiz kuğuların kanatlarında bir bilgi, bir hatıra var. Yaşamaya devam edebilmek için bizden çalınan güzelliği hatırlatmak ve bizden sonraya kuğuların kanatlarında uçurmak gerek. Ece Temelkuran bu romanıyla kötülüğün apoletlerini söküyor.

Bir kadının kalbini fena kırmış bir adam... O adamı öldürmek için çölü geçmeyi göze almış dört kadın... Düğümlere Üfleyen Kadınlar bu yolculuğun romanı. Ne kadar sevilse de tamir olmayan o yaralı coğrafyada, Ortadoğuda geçiyor. Saraylar devrilip, meydanlar dolarken sorular kalıyor geriye. Her yola en az bir soruyla çıkılır çünkü: Bir kadın ya da bir ülke nasıl sevilir sahiden? Amira, bize kadınları nasıl seveceğimizi anlatan bir kitap lazım. Yoksa hep böyle şapşal ve kavruk kalacağız. Bize kadınların nefesi

İnsanlar yeterince haksızlığa uğradığında yeterince dövüldüğünde çocuklar, insanlığa saldırırlar. Acı, adaletsizlik ve vicdansızlıkla yeterince hırpalandığında, kendi kendini imha eden bir organizmadır insanlık. Bu kitap Ece Temelkuranın Venezüellada gördüklerini, yaşadıklarını, tanık olduklarını anlattığı bir kitap değil, turistik bir Venezüella güzellemesi hiç değil Bu kitap, yeterince haksızlığa uğradığında, yeterince dövüldüğünde dönüp insanlığa saldıranların, bu kez insanlığa uğramanın ve dövülmenin ö

İnsanlar yeterince haksızlığa uğradığında yeterince dövüldüğünde çocuklar, insanlığa saldırırlar. Acı, adaletsizlik ve vicdansızlıkla yeterince hırpalandığında, kendi kendini imha eden bir organizmadır insanlık. Bu kitap Ece Temelkuran`ın Venezüella`da gördüklerini, yaşadıklarını, tanık olduklarını anlattığı bir kitap değil, turistik bir Venezüella güzellemesi hiç değil... Bu kitap, yeterince haksızlığa uğradığında, yeterince dövüldüğünde dönüp insanlığa saldıranların, bu kez insanlığa uğramanın ve dövülm

Bu kitap ne sadece Ermenilere ne de sadece Türkleredir. Ağrı´nın Derinliği, evsiz kalmanın, evinden uzak düşmenin acısını bilen, tahmin edebilen herkese yazılmıştır. Aidiyetimizin bize ezberlettiklerinin ötesinde bir biz olabilir mi? İçine hapsolmadığımız, dışına atılmadığımız bir ev, bir biz kurulabilir mi? Ece Temelkuran, Ermeni ve Türk milliyetçiliklerine yakından bakarken, toplumların bizlerini kurma aşamasında neleri, nasıl dışarıda bırakmış olabileceklerini anlatıyor. Her kitabında ötede duranlar

Bütün Çocuklar, bir kez olsun, anne ve babalarını cezalandırmak için ölmeyi düşünmüştür mutlaka. Ve nedense hep ağlamışlardır düşün sonunda. Belki bu öykü de bir cezalandırma Ağlama? Bunları oku. denize karşı bir sigara yak. tek şekerli, demli bir çay koy masaya, çok neşeli bir müzik çalsın mutlaka, kapat gözlerini, gülümse, çünkü... BÜTÜN KADINLARIN KAFASI KARIŞIKTIR, çünkü... bir gün bir anda, bazı kızgınlıklarını unuttuğunun farkına varacaksın, artık pek düşünmediğini, çünkü

Aslında insan kalbini sarmamalı, hükmü bir gün süren gazete kağıtlarına. Dönen rotatife kaptırmamalı insan ince sözü, kırılgan cümleyi. Ama ben yaptım; içimin en kuytusundan geçenleri bazen, gazetelere yazdım. Belki de sırf bu yüzden hiçbir zaman gerçekten köşe yazarı olamayacaktım. Hep başka bir şey olarak kalacaktım. Ama bu yazılar yüzündendir, hiç hesapta yokken, bir gazete, bir sabah, birilerinin kalbine değdi. Yazanın içerisinden uçuşup gelen, atlayıp, konup bir gazete sayfasına, sizin de içiniz

Müjdeliyorum: Yeni çağın yeni kıtası iç tir. Kırpıntısız seyahatlerin vakti gelmiştir. Pek yakında insan, kendi içine gidecektir. Ve: Kendimden bir melek kopartıp, fırlattıysam bile sözlü aleme, yine de hiçbir şey onu bir karıncaya çeviremeyecektir. İşte bu yüzden, atıp çözdüğüm düğümleri, bu iç yolculuk hikayesini-elbette hala taşıyorsa meleksi kıpırdanışları-bu sözleri, sadece melekler sevecektir.

"Ben artık susmak istemiyorum. Çünkü insan belki hiç konuşamaz bir kere susarsa. Kuğu gibi dili dışarıda kalır, ses çıkmaz. Ben artık hep konuşacağım." Bu bir devir romanı. Herkesin zamanı bir başkasına devrettiği hayatta, Ali ve Ayşe'nin beraber kurdukları gizli bir dünya var içinde. Sadece o iki çocuğun gördüğü ve bir tek dilsiz kuğuların bildiği bir yer. O dünyada bugün yaşadıklarımıza asıl biçimini verenler, yani unuttuğumuzu hatırlamadığımız şeyler var... Ece Temelkuran, yalnızca çocuk gözümüzle bakı

ECE TEMELKURAN ÖMRÜNÜN İKİNCİ YARISINDAN YAZDI!.. BU KİTABI OKURKEN, İÇİNİZ BURKULACAK SONRA KALBİNİZE SU SERPİLECEK SONRA HAYATI SORGULAYACAKSINIZ!.. Ben artık ikinci yarıya girdim. Ve her fani gibi ben de birinci yarıdan ders aldığımı zannediyorum. Daha da fenası, bu derslerin işe yarayacağına dair bir ümidim var. Hayat denen şeyin her insanla yeniden sıfırdan başlaması ne büyük bir saçmalık! Ece Temelkuran bu kez ömrün İkinci Yarısından bildiriyor. İlk yarıdan, kesip sakladığımız, belki kaybettiğimiz

Onu Ağustosta muz tarlalarına götürecektim. Muz seslerini dinleyecekti. Nasıl sevineceğini, hayret edeceğini düşündükçe... Ece Temelkuran, kalplerin yağmalandığı yerden anlatıyor hikâyesini; Ortadoğu'dan. Bizden alıp döküntülerini iade ettikleri hikâyelerimizi geri almak için... Aşklarımızı, acılarımızı, haysiyetimizi... Yağmalandıkça kapattığın kalbini aç şimdi. Çünkü bu senin hikâyen. Sen de Ortadoğulusun!

Bu kitap ne sadece Ermenilere ne de sadece Türkleredir. Ağrının Derinliği, evsiz kalmanın, evinden uzak düşmenin acısını bilen, tahmin edebilen herkese yazılmıştır. Aidiyetimizin bize ezberlettiklerinin ötesinde bir biz olabilir mi? İçine hapsolmadığımız, dışına atılmadığımız bir ev, bir biz kurulabilir mi? Ece Temelkuran, Ermeni ve Türk milliyetçiliklerine yakından bakarken, toplumların bizlerini kurma aşamasında neleri, nasıl dışarıda bırakmış olabileceklerini anlatıyor. Her kitabında ötede duranları

Ece Temelkuran inatla kayda geçsin diye tarihe not düşüyor!.. Umut pek güven duyduğum bir sözcük değil, ben inadı tercih ederim. Umudum yok olsa bile inadım var. İnsanın, yine de, her şeye rağmen iyi olabileceğine, bu ülkenin içinde, dövüldükçe içinin çok derinine kaçmış bir iyilik tohumu olduğuna dair bir inatçı imanım var. Benim de, benim gibilerin de bu ülkeye dahil olduğunu söylemek, sonra yeniden söylemek için sağlam tutmaya çalıştığım bir inadım var. Biz varız. Yani biz de varız... Ece Temelkuran,

Avuç içinde saklanacak kadar küçük bir şey olsa aşk.... Keşke, saklayıp her yere götürebilsen. Gönülçelen hiçbirşey kalmasın üzerinde. Bırak onu, bırak kendi evinde. Kimse kimsede o kadar yol alamaz. Sakın bilmediğini söyleme, bilmezden gelme: Biri en fazla magmasını geçer diğerinin. sıra çekirdeğe gelince.... Her aşk, çamur gibi bir eriğedönüşür; yol, insanın çekirdeğinevarınca.

Ben, yeryüzü kayıtları tutan biriyim. Hakikat işçisi deyin, yazı gündelikçisi deyin; hükmü bir gün süren gazete kağıtlarına yazılar yazıyorum. Benden önce gelmiş, benden sonra gelecek olan benzerlerim gibi, insanlığın daha adaletli ve vicdanlı olabileceğini hatırlatıyorum. Ben, dünyaya bakan biriyim. Dünyaya bakmak işini meslek olarak yapmaya başladığımda, dünya ve Türkiye, daha önce geçmediği bir yerden geçiyordu. Bu yüzden işte, ne olduysa dünyada, bende de oldu. Ne geçtiyse dünyadan benden de geçti. Göz