Çok sonradan söylenecek yetkililere ait sözlerin, nedenini gizleyeceği korkunç bir patlama oldu. Ardından ayyuka çıkan ama hemen, giderek sönen bir uğultu, meydanda, bir o yana bir bu yana salınan neşeyi aldı götürdü. Ve o an, kimsenin ne kadar sürdüğünü asla ölçemeyeceği bir süre, sessizlik işitildi. Güvercinler can havliyle havalandılar ve havalanır havalanmaz kanatları alev aldı, kül olup yağdılar ölen Barışların üzerine. Yüzükler, bilezikler, gözlükler, dişler, saatler yağdı. Hâlâ şaşkınlıkla, dehşet v

umudun gençleri... hayat yorgunları... boyun eğmeyen Deniz, sönmeyen Işık... kadınların gözdesi, çilingir sofralarının sırrı bir Terzi... alemlerin Sultanı ya da dalından koparılan bir Kan Portakalı... 263 maden işçisi... her gün sokakta rastladığınız insanlar, kaderin cilvesi ya da feleğin tokadıyla değil hayat mücadelesinde bir araya geliyorlar... Zonguldak, Kozlu, 1990... hayat acılardan, dertlerden, tasalardan yoğrulmuyor ama "mutlu son"lara da ulaşılmıyor... kimse kahramanların hayatını yaşamıyor, herk

Durduk yere, kendiliğinden işçi sınıfını oluşturuyorlardı, diğer milyonlarca işçiyle beraber. Şu ya da bu etnik kökenden, dinden, mezhepten, dilden kadın ya da erkekler olarak diğerleriyle beraber kendi halinde işçi sınıfını oluşturuyordu TEKEL işçileri. Adeta otobüs durağındakilerin otobüs durağındakileri oluşturması gibi. Onlar aynı zamanda aile babası, çocuk annesi, apartman sakini, kiracı, ev sahibi, falanca takım taraftarı vb. statülere de sahiptirler ve bu kimlik ve statüleri kullandıkları sürece sını