Hindistan´a gidilir, ama Hindistan´ı bilmek bir yabancının haddini aşar; anlamak harcı değildir, gördüm diyebilmekse cesaret ister. Yine de Hindistan´a gidilir. Ben de gittim. Defalarca... ´Bilmeden, anlamadan, ne halt etmeye kitap yazdın da ortaya koydun´ diyecek olursanız, şunu söylerim ki ben birazcık gördüm, az bir şey yaşadım, bir miktar da hissettim bu âlemi. Gördüklerimle yaşadıklarımı anlatıyorum. Hissettiklerime gelince, o da okurun bu kitaptaki yolculuğu olsun. Ama daha iyisi, siz hiç okumayın b

´Foğrafın belgesel olarak kullanımı, içinde yaşamamız için bize dayatılan sınırlara itiraz etmenin ve sorumluluk hissederek hayata müdahil olmanın yaratıcılığa açık alanlarından biri oldu. Dünya tarihinde de, Türkiye´deki kısa ve kesintili varoluşunda da benzer ihtiyaçlar için kullanılan bu alan, güvenilir tanıklıklar üstünden söz kurulan karşılıklı bir iletişim ortamı yarattı. Fotoröportajların anlattığı hikâyeler bir itirazı dile getirdi, muhalif duruşları ifade etti. Başka bir dünyanın mümkün olduğuna da

Yayınevimizin daha önce "Belgesel Fotoğrafçılık" adlı çalışmasıyla tüm gezi edebiyatı külliyatını yayınladığı Özcan Yurdalan'ın Haziran Günleri'nden beri yoğun bir emek harcayarak hazırladığı bu kitap, Gezi'yi 'içinden' fotoğraflayan 63 sanatçının görüşlerine, izlenimlerine ve en çarpıcı fotoğraflarına yer vermektedir.

Türkiye'de seyahatname edebiyatının ilk akla gelen isimlerinden olan Özcan Yurdalan, "Magrip, En Uzak Batı - Fas Yolculuğu" adlı bu kitabında da, bilinen üslubuyla Fas'a gidişini, Fas'ın kültürel ve toplumsal özelliklerini, Fas şehirlerinin, Kazablanka'nın, Rabat'ın, Fez'in anlatılıp görülesi yanlarını gösteriyor okura... (Tanıtım Bülteninden)

Hindistandan Nepale, Suriyeden Fasa, Pakistandan İrana yaptığı seyyahlıkları anlatan kitaplarıyla Türkiyede gezi yazarlığının öncüsü konumuna gelmiş olan Özcan Yurdalanın Bir Seyyahın Kaybolma Kılavuzu Yolcular İçin El Aynası başlıklı bu kitabı, bu sefer yazarın yola ve yolda olmaya dair iç gözlemlerini ve felsefi bakışını bir deneme üslûbuyla okuyucuya aktarıyor.

Atların Denizi Moğolistan Yolculuğu Denizler Hanı Cengiz Hanın diyarına varmak için yedi ülke aşacak, on iki kez sınır kapılarından geçecektim. İlkini 1999 yılında, ikincisini 2008de yaptığım yolculukların daha ilk günlerinde peydahlanan ıssızlık hissi peşimi hiç bırakmayacaktı. Kilometre kare başına sadece bir kişinin düştüğü, dünyanın en az kirletilmiş coğrafyalarından biri olan bu tenha ülkede göçebe hayat yüzlerce yıldan beri hayvanların peşinde sürüyordu. Öte yandan Moğolistan hızlı bir değişim yaşıy

Birden sorularım aptalca geldi, sorduğuma pişman oldum ve anlatmaya karar verdim. Tam o sırada kuşandığı renkli çulun cep gibi duran kıvrımına sıkıştırdığı yetmişlik arak şişesini gördüm. Etiketinde markası yazıyordu: El Hayat. Ucuz bir markaydı. Esas hayatın başlıca marifeti, bütün soruların cevaplarından çok, bütün cevapların sorularını beleş dağıtmasıydı. Lakin herkes cevapların peşine düştüğü için sorulara iltifat eden pek kalmamıştı. Gölge bedene, suret aslına, yankı söze, söz bağlamına ihanet edip g

"Nepal sadece gidilen bir yer değil benim için, aynı zamanda acılarını, sevinçlerini hissettiğim bir memleket. Her ne kadar derinlerine nüfuz edemesem de, oralarda olan biten her şey beni yakından ilgilendiriyor. Nepal`in adı her anıldığında dostlarımı, kısacık beraberliklerde tanıdığım insanları, gençlerin endişeli bakışlarını, gezdiğim sokakları, dağda tırmandığım basamakları düşünüyorum; ormanda yaslandığım ağaç köklerini, zirvelere takılmış bulutları, buzullardan kayarak gelen rüzgarları, anılarımı hatı

Bu kitabın ilk yayınlandığı 2001 yılından sonraki gidişlerim de eklenince, Pakistan seferleri benim için mavi bir çölde yaptığım yolculuklar oldu hep. Neden derseniz, kitabın içindeki çöllere bir düşün, Karakurum dağlarının karlarından geçin, İndus Vadisi boyunca geceniz gündüze karışsın, Huncerap geçidinden Çin`e, Hayber Geçidi`nden Afganistan`a bir göz atın, belki ondan sonra kitaptaki birileri kulağınıza fısıldar sorunuzun cevabını. Ya da birileri size sorar: ``Hiç mavi bir çölde bulundunuz mu?`` diye,

"Lakin, ya semerci bizimle kafa bulmuştu, yada taksi şoförü acemiydi. Bir türlü İstanbul Kapısı bulunamadı. Gün battıktan sonra aramaktan vazgeçip otele dönerken, şoförle, Tebriz`deki bütün taksiler gibi bunda da Türkiyeli pop şarkıcılarının kasetleri çalıyordu avaz avaz. Konumuz oldukça derin ve hayatiydi. Sadece İran`da değil, dünyanın pek çok ülkesinde, sokaktaki insanın, düzene karşı tavrını belirlemesinde önem taşıyan bir meseleyi konuşuyorduk. Şöyle açılmıştı mevzu: Azatlık mı mühim, emniyet mi? "Bu

Hindistan`a `gidilir`, ama Hindistan`ı `bilmek` bir yabancının haddini aşar, çünkü uçsuz bucaksız coğrafyası, gümbür gümbür atan iç dinamikleri, çatışmaları ve uzlaşmaları, bizimkinden apayrı gelenekleri ve manevi dünyasıyla bir mozaik gibi onca farklı kültürün yaşadığı bir kadim uygarlık, ayrı bir alemdir orası. Ama Hindistan`a bir kere gittiğinizde, çaresi yok, hemen kanınıza girdiğini hisseder, ilk fırsatta oraya bir daha geri dönmeye can atar, kendinizi bu ruhsal serüvene teslim etmek istersiniz. Özcan