Ah, kutsaldır bu meslek, bana göre bu meslek değil zanaattır ve hatta sanattır. Sabır gerektirir. Sabır kat edilmesi gereken en önemli merhaledir. Alın terine akıl terini, parmağındaki hünere zekânı, hayallerine ruhunun inceliğini ve güzelliğini katma becerisi ister. Üşenmeden, yorulmadan, yüksünmeden emek ister, merak ister, azim ister. Sinince parmağına yüksüğün moru bakırını seveceksin. İğne batınca eline acısına güleceksin. Mezrunu en sevdiğin kolye, biçki masasını kuş tüyü yatağın bileceksin. Gönyeyi k

Armağan kılsan miras bıraksan Kabul görmez bir elbisedir yalnızlık Cebi yok cepkeni yok İliği düğmesi kolu yok Hani kol düğmeleri Nerde yakası Yalnızlığın gelmez bir araya iki yakası Hüznü ruhuma teyel teyel işlemiştir Kime prova etsem kime giydirsem En küçüğüne bile dar Bana bol bu yalnızlık Karşıda bir resim içli, yalnız Dudaklarımda kalan ipliğin isi, yalnız İçimde gizliden gizli bir isim, o da yalnız

Okumak bir sanattır, sanatların en dokunaklısıdır. Bu sanatı öğrenmeye görsün insan. Ömür boyu bu sanatla hemdem olur. Onunla düşer-kalkar, onunla akşamlar, onunla sabahlar. Rüyalarında bu sanatın efsunlu ciltleri hatmedilir. Okumanın sırrı da bütün bir ihtişamı da burada değil midir ki zaten? Sayfalarını çevirip, çevirip okuduğunuz bir kitap, eğer akşam rüyalarınıza girmişse, lisanınızda sayıklamalara dönmüşse, sizi alıp başka iklimlere götürmüşse, okuma sanatının mahir bir sanatkârı olmuşsunuzdur. Artık k

Gökte minnacık kalana dek yükseldi bir kuş. Yükseldi, yükseldi semada bir boncuk kadar gözüktü, gözden yitti gitti. Dağları, ovaları, dereleri, ırmakları aştı, bulutları yardı. Şehirleri, kasabaları rüzgâr hızıyla geçti. Uçtu, uçtu tâ ki Urartu semalarına dek uçtu. Dağların koynunda sere serpe yatan türkuaz mavisi bir suyun üzerinden süzüldü. Sonra Artos Dağı’nın zirvesinde bir şahin gibi gözüktü. Erek Dağı sağında heybetiyle, Süphan Dağı solunda haşmetiyle yer aldı. Engil Çayı, elinde testi ile kıvrıla kıv

Güneş yavrusunu emziren anneydi Hayat verirdi her bir memesinden sündüs'e Sündüs dağların orta yerinde çiçekler ülkesiydi Balla kesilirdi insanların sözü Arı hür gezer Kuşlar özgürlük türküleri söylerdi Hikâyeleri mertlik kokar Kızlarının her birine destanlar dizilirdi Cirit atardı yiğitlik sündüs'ün çimlerinde Sürmeli gözlerine gayrı Sevinç düşmeyeydi Şafaklarını ve akşam alacalarını Yaban dumanları bürümeyeydi Kundakları bebesiz Döşekleri sündüs'süz olmayaydı Göğüs kafeslerini çatlatan Eli böğründe anala

Dem Meclisi, şair-yazar Abdurrahman Adıyan'ın 'Âşıklık Geleneği'ne dair türkü kayıtlarından oluşuyor. Dem Meclisi, bu geleneğin Van'da son temsilcileri olan Âşık Celâlî ve Âşık Çağlarî'nin Halk şiiri dağarcığından icra ettikleri ve gerçekleştikleri saz ve söz ziyafetinden tarihe kayıt düşen bir şiir toplamını teşkil ediyor. Dem Meclisi, inceleme-derleme özelliği ile unutulmaya yüz tutmuş bir geleneğin gelecek nesillere aktarımı düşüncesiyle, edebiyat tarihi bağlamında kalıcılık niteliği olan tutkulu bir ça

Sevgi, yakınlığa, uzaklığa bakmaz, onun kökleri aydınlıktan filizlendiği için her dem boy verir. Aşkta yakınlık, bağımlılığı ve tutkuyu; uzaklık ise unutmayı yedeğinde tutar. Çünkü aşk bir esinti, bir dalga misali gelip geçicidir. Sevgi, en yalın hâlini bile daracık mekânda yaşarken edep çizgisini aşmaz. Aşk, alanını genişlettikçe, arzuya kayar. Sevgi; hisseder, algılar, anlar onun için sevginin gücüne inanır... Sevgi, emek verir, vefasının tezahürü olarak sadakat gösterir. Sevgi, mütevazıdır, gayretlidi

Çocukluğum terzi çıraklığında geçti. Yarım gün okula gittim, diğer yarısında ise çalıştım. Anadolu tabiriyle eti senin, kemiği benim dedikleri, İsmailî bir teslimiyetle mesleğe verildim. Elime yüksüğü bağlayıp beni bir iğneye, iğneyle hayata bağladılar. Koluma takılan altın bilezik ondandır. İğneyle galavirik yaptım, kazayağı diktim, klapa işledim; tifo, frengi dikişleri ve puntolar yaptım. İğneyle kollar taktım ama yârin kollarına atılamadım. Diktim, düşündüm. Diktim, düşündüm... Yıllarca iki 'd' harfini y

o gecenin tanıklığı düştü payıma yıkın beni kırın beni parçalayın atın demiri göğe fırlatın kum ve kilimi katın toprağa sürün bu diyarlardan tanıklık eziyor beni dilsiz ağızsızım dertlerine dermansızım ben, on beş no'lu sınır taşıyım bu hudutta bilsem de bir şeyler kayıt dışı bu hususta lâkin vicdanda tutulsun bunun muhasebesi ben, on beş no'lu sınır taşıyım bu hudutta. 'Roboskê şairi', 'İmge gerillası' Abdurrahman Adıyan'ı tanımam, bilmem. Ama mademki şairdir, mademki Roboskê'nin şiirini yazmıştır, ma

şairler, lâlezarda her çiçekten bal derleyip imgeler dokuyadursunlar dağarcıklarına yenilgilerimden kırmış olduğum rekorları alın çizgilerime simge yaptım birer birer zafer haneme kaydedildiler sokaklarımda bir ileri bin geri aşk adımları kapansın artık perde ve mizan mehtabı yıldız yıldız işleyelim gök kanaviçesine pencerelerimizden saçılsın o muhammedî nur biz galaksiler arasında tenden uzak ruhanî yürüyüşler yapalım yine ay yaktusu gecelerde zaman sanatsal fotoğraf karesi olsun sadece. -vakit; dil sürg

'ark'larda yüzdüler beni göllere daldım deniz vurgununun yâresi okyanuslardan geliyorum yüreğim canhıraş kulaçlar yüklü börtü böcek topal karınca kum taneleri insan müsveddeleri vardılar mı ki farkıma -hadi sen hac yoluna ben yedi harf yalnızlığıma zamanı aralıyorum üçler, yediler, kırklar yitiklerimi yetik kılsınlar.