İnsanoğlunun yeryüzündeki varlığını anlamlandırma (düşünce) tarihinde -Ön Asya kültür zemini için- beş “rasyonalleşme”/aklîleşme döneminden söz edilebilir. İbrahimî Haniflik, Zerdüştlük, Antik Yunan Felsefesi, İslam ve Avrupa Aydınlanma düşüncesi. Ahlakî-kültürel değerlerden maddî dünyayla kurduğumuz ilişkiye, insanoğlunun kazanımları çok büyük oranda bu süreçlerin eseridir. Ne var ki, bu dönemleri aynı şekilde beş akıl karşıtı/irrasyonalist, dejenarasyon ve karşı devrim süreci takip etmiştir. İbrahimî akıl

Modernitenin sonuçlarının bütün insan hayatına sirayet etmişliğine karşın Batı tarihi, kültürü ve düşüncesi hakkında nitelikli, objektif çalışmalara sahip olduğumuzu söylemek mümkün görünmemektedir. Batıya ilişkin malumatımız çoğunlukla Batılıların kendilerini anlattıkları propaganda nitelikli bilgilerden öteye gitmemektedir. Bu kolaycılığımız yüzünden Batı, “The West and the rest” tavrıyla demokrasi, insan hakları vb. değerler üzerinden Batı tarihi ve gerçekleri ile hiç de uyumlu olmayan “ideal” bir

Batı'yı tanımak öyle zannedildiği kadar kolay bir iş değildir ve bir yöntem ve eleştirel düşünce gerektirir. Bu noktada kitabımızın konusunu teşkil eden sosyalizm 19. yy.dan başlayarak kendi tarihsel-toplumsal anlamının ötesinde Müslümanlar için de özel bir önem ifade etmektedir. Sosyalizm; Batı düşüncesi, siyaseti ve uluslar arası ilişkileri bakımından bize ''muhalif'' bir sistem sunmakta, analitik bir Batı okuması (Oksidentalizm) imkânı vermektedir. Hatta en uç ihtilalci yorumu Marksizm, Batı sisteminden

Seyyid Cemal'in (Afgani) attığı ilk adımın üzerinden yüz yıl geçti ama kimse ikinci adımı atmadı. Hıristiyanlığa itiraz edileli altı yüz yıl oldu (Protestanlık). Rönesans'ın üzerinden dört yüz yıl geçti. ...Zaman geçip gidiyor. Yeni nesil hızla değiştiriliyor. ...Eğer dini asırlardır alışılagelmiş şekil kalıbından kurtaramaz ve onu bir harekete dönüştüremezsek kendisine bir gelenek olarak bağlı kalan yaşlı ve bunak neslin ölümüyle din de ölecektir. Bu kötü düşünceli, şüpheli ve bulanık... kişilerin varlığı