Hayır, hayır ölmek istemiyorum ben! Sonsuza dek Elif´le yaşamak istiyorum Neden peki? Ne demek neden? Çünkü onu ölesiye seviyorum. Hayır, yine yanlış cevap; ne yazık ki yine dürüst olamadın kendine! Doğru cevap şu olmalıydı: Çünkü Elif senin son şansındı. Hülya bir başkasıyla gitti, Canan evlendi, Esra intihar etti! Hani o nerede kendine sonsuz güvenin? İşte, oğlum, güvendiğin deniz tükendi bak! Bir Elif kalmıştı, seni sımsıkı saran, güvendiğin, anlaşabildiğin. Bir daha Elif gibi birini bulmanın ne kadar zo

Yaktın masum hırslarını geliyorsun; oysa bir bilsen, seni ona taşıyon şehir saçını bağladığın iple bile alay ediyor... Ah! Bir bilsen herkes tetikte; sense böyle hesapsız, böyle sevinçle... Ah! Bir bilsen, sadece güzelliğin tutuyor acımasızlığın kapılarını... Yaktın masum hırslarının geliyorsun; şehirden bir çocuk sevdin yine...

Hayat kitaplarda yazılanlar gibi değilmiş. Kitaplarda her kelimenin altında başka bir kelime gizliymiş. Her yüzün altına başka bir yüz... Böyle gidiyormuş; bunun sonu yokmuş. Geç de olsa şimdi anlıyorum. Beni aşar bu kelimelerin altındaki kelimeler, bu yüzlerin altındaki yüzler... Ben içimdeki acıya bakarım. İçimdeki enayiliğe bakarım. Evet, kelimelerin altındaki kelimeyi, yüzlerin altındaki yüzü biliyorum ama ben seni içimde hissederken, sana inanmışken, şehrin her tarafında yanan bir ışık vardı. Yollarda,

Buralarda ölüm çok farklı algılanıyor. Buralarda insanlar ölüme bir son gbi bakmıyorlar. Buralarda hiçbir şey kesintiye uğramıyor. Hayat, ölüm ve çocukluk, her şey kesintisiz bir biçimde, aynı büyülü nehre akıyor. Her şey bir çember çiziyor sanki. Ölenler, yeniden doğuyor... Yeniden doğanlar, ölmeye başlıyor... Hayat ölüme, ölüm hayata karışıyor... Ve hayatta kalacak olanlarla ölecek olanlar birbirlerine öyle yoğun bir sevgiyle sarılıyorlar ki işte o anda hayatla ölüm arasındaki o kesintisiz akışı görüyorum

İçeri Kafka Market´in sahibi girdi. Kahvede okey oynuyormuş; kasiyer kızlardan biri koşarak gidip çağırmış. Herhalde,"Markete tuhaf biri geldi. Kafka diye bir romancıyı sorup duruyor," demiştir. Marketin sahibi yüzündeki teri silerken, "Buyrun, beyfendi! Sorun nedir?" diye sordu. "Efendim," dedim, "Marketinize ünlü romancı Kafka´nın adını koymanız, beni çok heyecanlandırdı ve sevindirdi, sizi tebrik etmek için geldim," dedim. Market sahibi zararsız bir deli olduğuma kanaat getirmiş olacak ki derin bir soluk

Senin sana rağmen bir yüzün var herkesin ilk aşkına benzeyen beklemek kadar acı, anlamak kadar zor nedensiz ölümlerin suskunluğu gibi yok karşılığı yüzünün... Senin sana rağmen bir yüzün var herkesin ilk aşkına benzeyen yakınlaştıkça imkânsız uçurumlar nedensiz hayatların o büyük acısı gibi yok karşılığı yüzünün...

Birazdan sabah olacak... Para, tarifeler, beklentiler, radevular, taksitler, iş, anneler ve korkular başlayacak... Bunlar varsa ve bizim için geçerliyse, aşk yoktur ve hiç olmamıştır, sevgili!.. Birbirimizi kandırmayalım. Hadi, güne hazırlan!.. Yaşadıklarımızı unutmaya çalış. Aşk bize güvenip verdiği büyüsünü, sırlarını, cesaretini, bilgeliğini ve o ilkel, o yaban ağrısını geri alacak. Bunlar olurken içimiz bir an çok üşüyecek; sonra geçecek... Hadi, oyalanma, birazdan yarın olacak!.. Aşkta yarın yoktur, se

"Nerede bir Cezmi Ersöz yazısı, şiiri görsem, önce onu okumak isterim. Neden? Nedenini de hem bilirim, hem bilmem. Bilirim: Varlığı, bitimsiz muhalefettir o. Bilirim: Bir kaşiftir o. Bilirim: Bir "kendine üslup'tur o. Bilirim: Yunus'un genleri vardır onda. Bilmem de: Benim sözcüklerle tanımlamaya kalkıştığım Cezmi Ersöz yazısı, o sözcüklerin dışına taşar sürekli. Bilmem: Bildiğimi sandığım anda, vaha avlayacaktır beni... Yaşamayı ve öğrenmeyi seçtiğim için, bilmem. Soruyor: "Hayat Bir Emrin Var mı?" Hulki A

Birden fermuarını çözdü, pantolonunu indirdi. Sonra da külodunu çıkarttı. Beni nasıl aşağılıyacağını biliyordu ama öfkesini kontrol edemiyordu da: "Hadi, gel, gir içime! Hadi, hakkındır, beni evine aldın ya, beni o soğuk sokaklardan kurtarıp getirdin ya buraya, gir içime, hadi!.." diye bağırmaya başladı... Karanlık yerimin bu denli zorlanması, öfkeden deliye döndürmüştü beni. Ona tam, "Yeter artık, yeter; bitir, bu oyunu!" diye bağırırken, cinsel organının çevresinde, kasıklarında, karnının altında derin si

İşte o zaman, sevgili diye, hayat diye baktığınız her boşluğu, artık sadece sizin o yaralı benliğiniz doldurur. Nereye, hangi kalabalık şehre gitseniz, peşinizden o ıssız, o karanlık ormanınızı birlikte götürürsünüz. Nereye gitseniz, kendinizi orada kaybolmuş hissedersiniz. Yollarda kime rastlasanız, çıkartıp onun fotoğrafını gösterirsiniz. "Bu insanı tanıyor musunuz, buralardan geçti mi, onu gördünüz mü?" diye sorarsanız. Aslında kaybolan o değil, sizsiniz; aslında, o, diye sorduğunuz, kendinizdir...

Sanki bütün bunları kendine söylüyor, kendinle konuşuyor gibiydi. Doğruldu, semenderini su bardağının içinden usulca alıp göğsüne yerleştirdi. Semenderin kulağına yavaşça, "Sakin ol bebeğim, sakin ol! Yok, bir şey!" dedikten sonra üstünü giyindi. Sonra o da bir sigara yaktı, sonra da bakışlarını gece lambasının gölgelere boğduğu odasının tavanında bir noktaya dikerek konuşmaya devam etti: "Biliyor musun, fotokopiyle çoğaltılmış gibisiniz. Bana benzer şeyleri söyleyip sonra da benimle sevişmek isteyen ama gö

Biraz Sabahattin Ali´nin, "Kürk Mantolu Madonna"sıydın; biraz Ahmet Hamdi Tanpınar´ın, "Huzur"da anlattığı Nuran ve en çok da Nilgün Marmara´ydın. Ne yalan söylemeli; yine Tanpınar´ın "Yaz Yağmuru" hikayesindeki o büyülü, o uçarı kadında da senden çok izler vardı. Masum bir sevinç için, ikbal yakan kadınlardandın sen... Bir cinnetin, bir karabasanın yaşandığı bu hayatta artık yoksun. "İyi ki de yoksun," diyorum; çünkü çok acı çekerdin. Beynindeki esrar da yetmezdi seni avutmaya. Ölümüne kadar sana olan aşkı

"Öylesine dolu dolu yaşadım ki inan, bazen, "Artık yeter!" diyorum. Doydum!" diyorum. Öyle bir an gelirse, yani bu duygunun sahiciliğine tamamen inanırsam, hayatıma kendi ellerimle son vermek istiyorum. Bunu bir kez çok yoğun duydum. Bir keresinde "Heraklia" diye bir yere gitmiştik. Geceydi. Yazdı. Bir kaleye çıktık. Aşağıda deniz muazzam görünüyordu. Gökyüzünde bir yıldız yağmuru vardı. Doğa sarhoş gibiydi sanki. Bir an kendimi öylesine mutlu hissettim ki işte, o an, hayatıma son vermeyi düşündüm. Kendimi

Kimi geceler babası sadece üzerini örtüp, saçlarını, yüzünü, alnını okşamakla yetinmezdi. Yatağının bir kenarına ilişir. gizli gizli birşeyler fısıldardı. Sanki ona yattığı yerde nasihat ederdi. Pişmanlıklarını, görüp geçirdiklerini anlatırdı. Hayatın çok, ama çok ağır, taşıması çok zahmetli bir yük olduğunu anlatırdı sanki. Oğlu bu fısıltıları duymak için bütün dikkatini harcardı, ama nafile, duymazdı. Babası daha sonra kalkar, yüzünü seyderdi oğlunun. Babasının alkollü nefesini hisserderdi. Buruk, öksüz,

Kendimi tanıyamaz olmuştum. Hangisi bendim? İçimdeki, o güzelliğiyle dünyayı elde etmeye kışkırtılmış, karanlık ve ilgi tutsağı kadın mıydım; yoksa uğruna hayatından vazgeçmeye hazır olduğu aşkına mahkûm, ezilmiş, kapılarda bırakılmış, verdiği güven ve taşıdığı masumiyetle sana cazip gelmeyen, o sevdalı kadın mı? İkisi de olmak istemiyordum. Ama ikisinden de vazgeçemiyordum. Sanki biri olmazsa, diğeri yıkılacak gibiydi. Birbirinden nefret eden ve birbirinin varlığına tahammül edemeyen bu iki benlikle yalnız

Dille Görün, Perdeyi Kaldırın, Semâ´ya Katılın: Seyr´ Hayykitap bu topraklara ait kültürel hafızayı koruyabilen yazarların özgün eserlerini yayınlamaya devam ediyor. Sözün bittiği yerde "yeni bir söz dizimi" ile okuyucusuyla birlikte yeni anlamlara açılıyor. Hayykitap şiirin manevi bir ihtiyaç olduğunu düşünüyor ve "şiir satmaz" diyenlere inat, yeni bir şiir kitabıyla okuyucusunun karşısına çıkıyor. Yayınevinin Turgay Özen ve İlhan Berk´le başlattığı "Hayy Yazılar" dizisi, bu kez Cem Yavuz´la devam ed

Bir tek seni sevdiğim doğruydu... Ve bu doğru yüzünden hayatım yalana battı... Sen beni dışladığından beri, beni sevenlere bir hayalet hediye ettin... Tepeden tırnağa aşka, tepeden tırnağa özleme batmış bir hayalet... Bu hayaletin içinde, beni değil seni gördüler hep. Çoğu bu hayalete dayanamayıp çekip gitti... Kimisi senin beni beklettiğin kapıda, beni bekledi. Seni beklemekten yorulur, onunla birlikte çekip giderim, diye buralardan... Ve ben en çok onların sevgisine inandım. En çok onlara derinden üzüldüm

Beni kalabal?k sand?n?z... Evimde hiç güne? batmaz, diye geçti akl?n?zdan... Oysa ben ço?u kez bana gelen mektuplar?n?z kadard?m. Evimde güne?im çok batt?. Mektuplar?n?z?n içindeki sevgi ve merhametin ?????yla çok gece geçirdim. Yaln?zl?ktan ölecek gibi oldu?um anda tekrar tekrar okudu?um o mektuplar, beni sabaha ç?kard?lar... Unutulmak ac?s?n? sadece bu mektuplar hafifletilecek gibiydi... Kitaplar?m?, bilmedi?im, tan?mad???m ki?ilere yaz?yordum. Belki de bir meçhule... Ama o meçhulden, yani sizlerden bana

Şifresi çözülen DNA ve elektromanyetik dalgalarla kontrol edilen zihinler. Deri altına yerleştirilen çipler yoluyla uydudan takip edilen potansiyel suçlular. Beyin parmak izleri, infraruj yüz tanıma sistemleri… Bilgisayarımızdaki casuslar, evinizdeki Truva atları, elektronik olarak fişlenen arkadaşlarınız. Ve sizi nerede olsa bulan siber alem jandarmaları… Karşınızda George Orwell’in “1984” romanı ile tanıdığımız “Büyük Birader” (Big Brother)… Ama bu kitapta bir roman kahramanı değil gerçeğin ta kendisi ol

Kimi sevsem, onun hep uzakta bir sevdiği vardı, unutamadığı, ilk aşkı ya da onu terk edip giden sevgilisi... Kimi derinden sevsem, o bir başkasını derinden hatırlardı. Öylesine çok sevdim ki onları, başkalarına duydukları sevgiyi anlatmalarını, sessizce, içim acıyla kanayarak dinledim. Beni yitirmekten hiç korkmadılar; çünkü onlara göre fazla iyiydim; bu yüzden ilk anda vazgeçilebilirdi benden. Beni terk edenlerden tek bir isteğim olurdu. "Ne olur, bir daha beni aramayın!" Çünkü ben kolay unutamıyorum. Çün