Üretimden tüketime, tüketimden sosyal ilişkilere ve inorganik bağlarla zayıflamış formasyonlara sahip bu toplumsal düzen sadece eleştirilmeyi değil, değiştirilmeyi de hak etmekte. Bir şeyi yok etmek ancak yerine başka birşey koymakla mümkün ise, değiştirmek ve yerine yeni birşey koymak için ne yapmalı sorusunu soruyor ve cevaplar arıyoruz... Biliyoruz ki, sosyal ve ekolojik baŞların organik hale getirilmesi yaşamın savunulması ile mümkün olacaktır. Bugün koparılmış olan insan - doğa - hayvan üçgeni tekrar

İklim krizleri ve onların toplamı anlamına gelen ekolojik yok oluşun eşiğindeyiz. Eşikten atlamaya az bir zaman kala duruşumuzu siyasal ekolojik yönleriyle dile getirmeye çalıştık. Sözü yükseltmenin örgütlenmenin en önemli adımı olduğunu bilerek sorduk: Başka bir gezegene gitmeden veya yok etmeden bu gezegenin siyasi, ekonomik ve ekolojik yapısını değiştirmek mümkün müdür? Cevabımız “Evet”ti ve niyetimiz kapitalizmin sahteci, kâr yüzlü yaklaşımını politik ve sınıfsal bir tavırla deşifre etmekti. Siyasi Ekol

Yaşamak ve öğrenmek, birbirlerine öylesine bağlılar ki ikisinin de hakkını vermek gerekiyor. Doğal ve tarihsel tüm zaman ve uzamların bir öğrenme/deney ilişkisi olduğunu fark ettiğimden beri kendimi kah örenen kah öğreten uğrağında buluyorum. Deneyimlerime göre, tüm algı ve duyular aracılığıyla öğrenme ve öğretme ilişkisi bir iç içelik, yani etkileşim içinde yaşanıyor. Çekirdek aile, komşuluk ilişkileri, okul, hastane, işyerleri, sokaklar, kütüphaneler, müzeler, meydanlar öğrenme imkanının olduğu alanlar/i

1980lerin başlarından itibaren kapitalizmin yeni liberalizm olarak adlandırılan yeni bir evresine tanıklık ediyoruz. Bu dönem, küreselleşme ve finansallaşmanın hızlanması, tekellerin yaygınlaşması ve devletin ekonomiye müdahale alanının daraltılması, uluslararası piyasaların özneleri olan ulusal ve çokuluslu  şirketlerin ve piyasa hegemonyasının çeşitli görünümlerle tesis edilmesi ile tanımlanıyor. Bu dönem aynı zamanda kapitalizmin uzun süreli iktisadi durgunluklara ve krizlere girdiği bir süreçtir de. K

1970lerin kalkınma paradigmasının Eğitim Maliyesi yerine, neo-liberal dönemin Eğitim Finansmanı kavrayışının geçmesinin, 1980 sonrası Türkiyenin dönüşümü ile yakından ilişkisi vardır. Bu yönelim, eğitim ekonomisi alanındaki ana akım ve eleştirel tartışmalar kadar, eğitim pratiğinde de ciddi bir karşılık bulmaktaydı. Zira 1990lara gelindiğinde, eğitim alanı salt kamu bütçeleri ile fonlanmıyordu; kamu finansmanı ağırlığını sürdürse de, giderek artan düzeyde dış krediler, hibeler, okulda yaratılan gelirler, ha