Pembe Bulut Anaokulu Menekşe Sınıfı öğrencisi Ulaş sesleniyor: Gökyüzüne bakın; orada ne çok yıldız var. Bazıları büyüyüp boşluğa bırakırlar kendilerini. Ve tıpkı bu kitapta olduğu gibi, çocukların avuçlarına, ellerine inerler. Haydi, siz de girin Pembe Bulur Anaokulu'nun kapısından içeri. Tutun o yıldızları...

İskemlenin arkalığındaki ceketin nerde? Sehpadaki romanın? Peki ya kapının yanındaki terliklerin? Kim kurcalıyor evi. Bıkıp usanmadan. Parlattığın fayansları yine kirletmişler. Koltuğun yüzünü eskitmişler. Çerçevedeki fotoğrafları sarartmışlar. Bardakların yeri değişmiş yine. En sondaki başa geçmiş. Ortadaki aynı yerde. Altındaki gazetenin haberi yenilenmiş. Kâğıt sararmış. Adam karısını... Kim yapıyor bu şakayı. Bardakların altına gazete sermezdin sen. Masamın tozunu alırken. Yemek yaparken sen. Çayı uzatı

Biz yürüdükçe gece de yürüyor anasını satayım. Dursak durur mu? Zaten durduk belki çoktan, düşte atıyoruz adımlarımızı. Çoktan öldük belki. Çoktan...bitirdik asfaltın zulmünü. Dönüp bakıyorum, ufak bir çıtırtı gibi düşüyor Tiviti. Yanına sürüklüyorum bacaklarımı, zor. Bir büyük gürültü benden. Dizlerimizin üzerinde duruyoruz öyle. Gözlerini gözlerime dikmiş. Dudakları kıpırdamıyor...niye kıpırdasın...ne söyleyecek deli. Çakımı zorla çıkarıyorum cebimden. Ellerim kavramıyor artık...Allah inandırsın. Zorla..

Sözü unutulmuş türküde Mi Susmuştuk? Sesin de mi uzaktı? En güzel geceyi saklarken Sana, ah uyutmuşum Kadim aşkı! Hani uzun yolun Şiiri şair? Kötü şaraba Mayalandı beklemek...