Bazen gidişleri kabullenir insan. Beklemek güzeldir, birçok şeyi öğretir insana. Bazı şeyleri öğrenirken birçok şey de eksilir beklerken. Ardından baktığın her günün sonunda, Yanan hep sen olursun. Bazen "Unuttum!" dersin, Aslında unuttuğun kendindir, Sevdiğin şeyleri bir daha hatırlamazsın. Hep kendinden fedakârlık edersin beklerken. Yaptığın fedakârlık çok büyüktür aslında, Aşkı yaşatmak isterken kendini yok edersin, O bunun kıymetini bilmez. Sen kendine değil, aşkına üzülürsün, O bunun da değerini anlama

Ruhuma yazılan günahların sebebisin Bir gün seninle bir yerde buluşalım, Sadece iki dost gibi, Sen bana dertlerini anlat, Ben senin dertlerine çare bulayım. Hatta sevgilin varsa onu da dinlerim Sana tavsiyeler veririm mutlu olman için Şimdi kafayı yediğimi düşüneceksin ama Düşünme; Ben sadece seninle konuşmayı özledim Onun için bahane arıyorum Bir kere daha gözlerine bakmak için Her şeyi göze alıyorum... facebook.com/ruhilaci twitter.com/ruhilaci instagram/ruhilaci

Modern çağ, içimize bir çocuk yerleştirdi. İçimize yerleştirilen bu çocuk, ergenlik dönemini deli dolu yaşayan bir çocuğa ne kadar da benziyor. İçimizdeki bu çocuktan memnun olan var mı? Evimizin başköşesine pervasızca gelip kurulan bu çocuk tipini, başkalarına da tavsiye edebilecek birisi var mı aramızda? Babalar, çocuklarının korkusundan eve giremez oldular. Anneler, çocukların olduğu evde yaşamaktan yorgun düştü. Üç yaşından sonra evdeki başköşeye yerleşen ve her istediğini yaptıran bu çocuğa, dur demeni