Özge Doğar’ın 8. Kitabı raflardaki yerini aldı. Çiçekçi Kadın Pembe, sokağın içinden öylesine geçen insanlara utanarak seslenirken, yeni öyküler başlatıyor bizlerde; kadınlığa, insanlığa, geleceğe dair kapı aralıyor, umudun oltasına takılmamızı sağlıyor. Doğa sesini bizlere duyurmaya çalışırken varoluş alanında kadın nerede? Gelecekteki insan, bugüne baktığında iklim krizini yaratan insan krizlerini mi görecek? Çaresiz romantikler miyiz yoksa tüketim çılgınları mı? İnsan insanı ararken, kendini yapay zekâd

Kimsin!Sen... Sen, evet... Bu kitabı elinde tutan... Hayatının rutin işlerle örülü olduğunu düşünen. Kötülükten korkup hayatın kıyısında köşesinde yaşayan. Bana dokunmayan yılan bin yaşasın derken yılanlarla aynı yatakta yatan. Sen, bakıp da görmeyen, duyup da düşünmeyen, hayatı yiyip içtiklerinin toplamı sanan. Ruhun inceliğini zayıflık, iyileri aciz gören. Kendi özünü sistem içinde eritip kaybeden. Yüzleşmeye hazır mısın?Sen, kadınlığınla ve erkekliğinle, annenin rahmine düştüğün yalnızlığınla, karanlıkta

Hiç beklemediğin bir durum, çat! diye darmadağınık hayatının ortasına, hiç izin alma zahmetinde bile bulunmadan, sana bir can daha eklenivermişti. Hem de öyle bir yere eklenmişti ki; söküp atmak senin ölümün demekti. Yüreğinin tam orta yerinde çarpıyordu kalbi. Herkes için böyle miydi, açıkçası zannetmiyordun. Eğer herkes de böyle olsaydı dünyayı gerçekten sevgi kurtarırdı diye düşündün. Vay be ne güzel bir duygu bu! Diye düşünürken sen, yüreğinin ortasında duran can durmak istemediğini fark etmiş, apar to

Geleceği yazabilir misin? Onlar yazıyordu üstelik birbirleri hakkında hiçbir şey bilmeden. Tek istedikleri özgür bir dünyaydı ve bu her şeydi. Hala hayatı yüreğiyle kucaklayabilen insanlar vardı. Bu insanların ortak özellikleri umutlu, aşık ve onurlu olmalarıydı. Bu onları illegal yapıyordu toplumda. Çünkü onlar bireysel mutluluğun sahteliğini görmüş herkesle paylaşılan mutluluğun peşine düşmüşlerdi. Yoksulluğun ve yoksunluğun önlenebileceği bir dünya özgürlük demekti. Bu onları korkutmuyordu. Fakat bu

Aşkzedeyi okurken dört mevsiminde tadını hissedeceksiniz. Aşk yaz gibi sıcak, mutluluk ilkbahar gibi heyecanlı, ayrılık sonbahar gibi ve ölüm kış gibi soğuk olacak Boğazın eşsiz büyüsünde başlayan Cananla Metinin öyküsü, Anadolunun geleneksel yapısına kadar uzanıyor. İçimizdeki sorunlara dokunuyor. İki kişilik bir dünyadan çıkıp toplumsal bir tınıya dönüşüyor. Bazen insanın iç sesi bazen toplumun yapısal özelliği bizleri kuşatır. Ve içimizde bir savaşı başlatır. Bu savaşı kim kazanacak? İnsan özgü

Ah be meraklı Pandora, açmasaydın Zeus'un sana verdiği kutuyu. Açmasaydın da Dünyayı kötülükler kaplamasaydı. Açmasaydın da Zeus'un kadınlığı kullanarak oynadığı plan gerçekleşmeseydi. Barış içerisinde, içtenlikle yaşayan insanlık yerini vermeseydi sahte oyunlara. Bu işte bir iş var, Tanrılar insanların merak duygusunu tetiklemez deyiverseydin de yalnız ve yabancı kalmasaydı çocuklar birbirlerine. İnsan, insanın kurduğu olmasaydı da, çıkarsız bakabilseydik birbirimizin gözlerine. Sözleşmelere gerek duymada