Kalbin pusulası bir kere bozuldu mu, tamir etmek imkânsızdır. En umutsuz anda gerçekleşen bir karşılaşma Sonunda bir şeylerin anlamını bulmanın sevinci Hayatındaki boşlukları doldurmanın memnuniyeti Ve tabii ki mutlulukla gelen biz olma hissi... Sonrasında Bir kadın, bir adam ve sona gelmiş bir evliliğin ucundaki iki yabancı... Bu roman, aşkı bulduğuna inanan ve bir bütün olmak isterken elinde avucunda ne varsa kaybedenlere yazıldı. Bakıp da göremeyenlere, ne kadar bağırsa da sesini duyuramayanlara, yanı ba

Gülüşlerim, kuşlar gibi özgürdü, Hayattan ilk darbeyi yiyene kadar. Sonrasında o çıktı karşıma... Bana elini uzattı, kör kuyulardan çıkardı, Gökyüzündeki yıldızlardan saçlarıma taç yaptı. Ama hiçbir şey göründüğü gibi değilmiş. En kuytu köşede, hayattaki en değerli varlığıma hançer sapladı, Bilseydi ki o hançer aslında benim yüreğime girmişti... Karanlıklardan korkar oldum, Sabahları güneş doğacak mı diye bekledim. Gündüzlerim, intikam yeminimle karardı, Gökyüzündeki ay, öfkemle parladı, Efkârla tüttürdüğü

Tabutu cenaze arabasına yerleştirdik. Evin önü mahşer gibi gibiydi. İmam arabadan indi, helallik alacaktı. Minik bebeğimi kucağıma verdiler. İmam, "Herkes ölümü tadacak" diye söze girdiğinde Bahar ile birlikte tabutun başında bekliyorduk. El Fatiha! deyip bitirdi. O sessizlikte Bahar öne doğru uzandı ve tabuta dokundu. Ağzından tek bir sözcük çıktı: Anne Daha küçücüktü, konuşamıyordu ama anne deyişini hepimiz duyduk. İçimde bir acı öylesine kabardı ki gözyaşlarım sel oldu. Sanki annesinin öldüğünü anlamış,