“Bu derneğin benim için basamak olduğunu biliyorsun,” dedi. “Uzun bir yolun başlangıcındayız. İlk adımı attım. Burada kendimi bir şekilde göstermeliyim. Ne kadar çok etkinlik o kadar iyi benim için. Şu an çok şeye eyvallah deme noktasındayız belki ama kafamıza göre rest çekeceğimiz günler de gelecek. Bir gün başkentten bir ses gelecek, oraya çağırılacağım elbette. Çok kalmam buralarda. İşte o gün seni burada bırakmayacağım tabi. Sen de benle geleceksin. Vekillikse vekillik, makamsa makam…” Erhan Genç, ilk n

Kendini kaybetmişsin. Yazmaya kaptırdın mı hızını alamıyorsun. Seviyorsun bu işi. Son noktayı koyuyor ve çarşafa tamamen sarındıktan sonra yazdıklarını kontrol ediyorsun. Büyük bir boşluk seni karşılıyor. Yazdıkların yok bu sefer de. Mide bulantın artıyor iyice. Ekrana yaklaşıyorsun. Boşluk. Ellerin titriyor. Boşluk. Daha önceki yazdıklarına bakıyorsun. Bulanık bir görüntü. Sandalyenin titrediğini hissediyorsun. Deprem geliyor aklına. Masaya tutunuyorsun. O sırada elin klavyeye çarpıyor. Gri bir fon boşluğu

Eğitimin tek ayağının olmadığı, teoride herkesin malumu. Fakat pratikte herkes eğitimci, herkes psikolog. Bu sarmaldan çıkmanın yolu, sorumluluğu hissedenlerin taşın altına ellerini koymalarıyla veli, öğretmen ve öğrenci üçlüsünün birbirini anlamaya çalışmalarından geçiyor. Eğitime hem öğretmen hem de veli penceresinden baktıktan sonra kaleme alınan bu hikayeler, ümit ediyoruz ki eğitimin taraflarının kendilerini tekrar gözden geçirmelerini, belki biraz da empati yapmalarını sağlar.

Elinizde bulunan Mavi Minibüs adlı kitapta yirmi altı hikaye yer alıyor. Kitabın adını belirlerken önce, ilk kitapta olduğu gibi içindeki hikayelerden birinin adını kullanmayı düşündük ama daha sonra, Kesekağıdı adlı hikayenin gizli kahramanı olan mavi minibüste karar kıldık. Şükrü Bey, pazara, yüke, köye, gezmeye, kısacası her türlü işine koşmuştu mavi minibüsü. Biz de kitap ismi olarak kullandık.

Yıllar önce Le Figaro gazetesinde yayımlanmış bir yazının tercümesini okumuştum. Bu eğlenceli yazıdan Victor Hugo ve Henri Troyat'ın ayakta, Marcel Proust ve Eugène Ionesco'nun ise yatarak yazdıklarını öğrenmiştim. Ernest Hemingway bir defter, bir kurşun kalem ve bir kalemtıraştan ibaret yazı malzemesiyle, çoğu zaman belden yukarısı çıplak olarak yazarmış. Kahvesiz, sigarasız yahut müziksiz yazamayanlar mı dersiniz, yeşil mürekkep düşkünleri mi dersiniz? Çalışma odasında tam bir sessizlik isteyen yazarlar d

Ayfer Hanım Bu devrin çocuğu saksıda çileği ne yapsın efendi. Sen de iyice şaşırmışsın. Ne diyorlardı ona, hap adı gibi. heh tablet. Varsa yoksa tablet olsun torununa. Küçücük parmaklarıyla saatleri deviriyor tabletin başında. Babası telefondan, bilgisayardan kafasını kaldırmıyor ki çocuğundan ne beklersin. Annesinin süpermarketten aldığı bir avuç el yakan cinsten çileğin tadı, senin bir ay yolunu gözlediğin saksı çileğinden daha lezzetli gelir ona. dedi. Saim Bey hiç oralı değildi. Ben de biliyorum bunu an