En Güzel Unutulan’da bir kez daha kanıtladığı gibi, Zorlu’nun kafası, kurgusu, dili düz işlemiyor… Olmadık yerlere sapıyor, tuhaf mekânlarda oyalanıyor, kadim mevzulara dalıyor. Kelimeleri uzatan lanet olasıca bir Teyze’nin gözünden ve “şiir” diye tutturan bir anlatıcının kaleminden memleketin çok yakın ve çok uzak “şey”lerine güle ağlaya göz atıyor. “Kalp atışlarımı mı dinliyorsunuz Teyze?” – “Napayım ben senin kalbini beeeee! Kalbinde bir nebze olsun Allah korkusu var mı?! Onu işitmeye çalışıyorum.” Te

Niyazi Zorlu, Âdem ile, Şehiriçi Öyküler'in ardından kente "başka" bir şiddet anlatımıyla geri dönüyor. Şehiriçi Öyküleri, gözlemcilikten türeyen dramatik kurgusuyla okuru kuşatan bir kitaptı. Kentin yoksul mahallerinde "yok sayılanların" endişelerini, sıkıntılarını, korkularını ve öfkelerini çarpıcı bir biçimde yansıtan öykülerle doluydu. Âdem'de ise "dışarıda" kalmanın ürkütücülüğü ile "içeride" olmanın korkusu arasındaki gerilim kendini her satırda hissettiriyor. Rüzgâr, gece, ara sokaklar, başıboş gölg

Bir şehrin herkese verebilecek bir şeyleri vardır ya... Tavanarası ağzına kadar doludur örneğin. Alabildiğine tozlanmış, küf kokulu zeminde üst üste dizili sandıkların, oraya buraya atılmış çantaların, yenisi alındı diye önemini yitiren bol çekmeceli komodinlerin içindedir gizledikleri. Paslanmış bisikletler, eski kıyafetler, dilini çözmekte zorlandığınız kitaplar... Acı bir koku aralık kapıdan sızar, şehrin sokaklarına yayılır sinsice. İlk kez girdiğiniz bir şehri / kitabı tanıdık hissetmeniz bundandır. Üz

Sinsi ya da açık politikaların, aile, okul gibi kurumların, –kısacası hayatın– yalanlarına isyan eden iki gencin öyküsü... Tanrının verdiği harfleri dilediklerince kullanmaya karar verince başlarına gelenler... Tanrı bize A vermiş... Bak, Tanrı bize B vermiş. Sonra C, D, sonra bize E vermiş. F vermiş, G, H, I, İ, J, K. Tanrı bize taaaaaaaaaA Z´ye kadar, sonuna kadar söz vermiş. Biz tA en başlangıçta n´apmışıZ? Biz: Cemicümle, bu söze güvenmişiz. Almışız harfleri, özlemden kavrulmuş kahve çekir