İçinden çıkayacağınız güzellik: Köy

Bilinen gerçektir: bir işi çok iyi yaptığınızda, o iş hep üstünüze kalır... -Çok güzel ağlarım ben... Yangın ve saklambaç'ta şiir yanık gökyüzünde dolaşıyor bir süre, hayatın sağlamasını yaptıktan sonra düş karası yollara bırakılıyor. yürüyelim yürüyebildiğimiz kadar.

Aşk ne yapar bize? Bilincimize ve bilincimizin ötesine? Çok uzaklarda kalan o aşkın hâlâ bizi acıtabilmesinin sebebi nedir? O kişiyi gerçekten unutamıyor muyuz yoksa yaşamaktan kaçmak için mi bu düşünceye tutunuyoruz? Anıları paslanmaya terk etmek varken, neden cilâlar zihnimiz? Ya ölüm? O fersiz kelime nasıl da canlanıveriyor sevdiklerimizi alıp gittiğinde? Beste'nin, nefes alıp vermekten ziyade yaşayabilmesi için bu sorularla yüzleşmesi gerekiyor... Ömrünü ışığa, görmeye, duymaya adamış bir kadın, kendi

Sözlükte aradığınızda, güneşin doğması, dağılıp yayılmak, saçılmak, sapmak anlamlarına gelir çavmak. İnsan doğar. Hayat dağılır. Saçılırız. Kendimize yollar belirler çünkü ayağımız yere bassın isteriz sonra da belirlediğimiz yollardan biraz çılgınlığın kime ne zararı olabilir ki saparız. Fazlalıklarımızdan kurtuluyoruz derken, kendimizi tüketiriz ve hayatımız kişisel felaketlerle karardığında, sığınabileceğimiz bir aforizma aramanın da anlamı kalmaz. Hayatım asla çığırından çıkmaz diye düşünen kontrol mer

Eskiden... Çok eskiden... İnsanlar kavganın varlığından habersizken... Her yerde mutlak barış ve huzur hüküm sürerken... Para icat olmamışken... Fakir ya da zengin yokken... Aynalar insanları çirkin veya güzel diye ayırmazken... Ormanlar neşeli, sular berrakken... İnsanlar tohuma baktığında ağacı hissederken... Dünya sevgiden ibaretken... Yani hayat basitken, doğum kadar sevilirmiş ölüm... Doğum gibi parçasıymış hayatın... Ve doğum gibi kabul edilirmiş... Gülümseyerek... Ölüm, saklanmazmış o zamanlar... İns

Eskiden... Çok eskiden... İnsanlar kavganın varlığından habersizken... Her yerde mutlak barış ve huzur hüküm sürerken... Para icat olmamışken... Fakir ya da zengin yokken... Aynalar insanları çirkin veya güzel diye ayırmazken... Ormanlar neşeli, sular berrakken... İnsanlar tohuma baktığında ağacı hissederken... Dünya sevgiden ibaretken... Yani hayat basitken, doğum kadar sevilirmiş ölüm... Doğum gibi parçasıymış hayatın... Ve doğum gibi kabul edilirmiş... Gülümseyerek... Ölüm, saklanmazmış o zamanlar... İns

Aşkın bereketine bak Lâl! Bir kez daha Uğur'landım... Bir kez daha! Ölüm, istediği gibi öpebilir artık beni... Ağırlığım yok... Nihayet: Kalbim kadar kaldım... Şu güzelliğe bak: Tanrı?yla aramda sadece aşk kaldı... Güneş Çavması... Hayata dokunan ve hayatla dokunanların... Kendine uğramadan bu dünyadan gitmeyenlerin... Bir yaprağın neşesini görüp de alkışlamadan geçemeyenlerin... Saat kurmaya başlayınca oyun kurmayı unutmayanların... Kalbi üşüyünce aşka, ömrü üşüyünce dosta sarılanların... Kederden gülücü