“Gitgide genişleyen bulut rüzgâra kapılarak kaymaya başladı. Evin üzerine ulaştığında yayılan gövdesinden gökte yavaş yavaş düşen meteorları andıran izler çıktı. Küller küçük, siyah kar taneleri gibi aşağıya yağmaya başlamıştı. Diğer parçalar daha büyüktü, yere çarptığında bile kor gibi yanmaya devam eden şekilsiz ateş topları. William yanık kokusunu alıyordu... ama bu güzel bir kokuydu, tanıdık bir koku. Ot kokusu, buğday kokusu ve hatta çiftliğin kendi kokusu.” Çiftliklerinde çıkan bir yangın sonrasında

1992 yılının sonbaharında, sekiz buçuk yaşındaki William arka verandadan baktı ve gökyüzünde ancak nükleer bir patlamanın neden olabileceği mantar şeklindeki o devasa bulutu gördü. Şaşkınlık içinde bakakaldı. Bulutun rengi yer yer griye kaçan kirli bir siyahtı. Masmavi gökyüzüne yükselirken kabarıp katlanıyor, ardındaki tepelerin üzerine devasa bir gölge düşürüyordu(...) Gitgide genişleyen bulut rüzgara kapılarak kaymaya başladı. Evin üzerine ulaştığında yayılan gövdesinden gökte yavaş yavaş düşen meteorlar