Hüseyin Safa’ya ait okuduğum ilk hikâye, pertev naili boratav’ın derlediği halk masallarındaki “yok artık” dedirten ayrıntıları yeniden uyandırmıştı zihnimde. babasının beşiğini sallayan kız çocuğu ya da berberlik eden pireleri anarak masalını anlatmaya koyulan anonim anlatıcı ipe sapa gelmez olayları gayet sıradan bir şeyi anlatır gibi basit cümlelerle birbiri ardına sıralar o masallarda. saçmalığın daniskasıyla karşı karşıya olduğumuz halde hiçbir rahatsızlık duymadan bize anlatılanları dinleyip hayal dün

KUTU KUTU PENSE ile başladığım oyun kariyerimde, bilgisayar oyunlarına kadar yükselmiştim. Taş devrinde yaşarken, uzay çağına geçen birinin yükselişi gibiydi durumum. Şimdi ise bu görkemli oyun kariyerimi bırakıp ders kitaplarının başında vakit geçirmek, sıkıcı yazılar ve rakamlarla uğraşmak itiraf etmeliyim ki zor geliyordu. Ama en sonunda bu zorluğu da aşacaktım. Bu yüzden, lütfen hikâyemi sonunda kadar okuyunuz... Eşek hoşaftan ne anlar! diye bir söz vardır ya hani... Eşek hoşaftan, daha da önemlisi hoş