Kitapta yer alan söyleşilerin çoğunluğu şiir ve şairler üzerine. Özdenören'in, şiirin doğasının kavranmasına yönelik çok incelikli ifadeleri var. Şiire ilişkin bilgi vermekten çok, şiirsel olanın duyulmasına yönelik hususları anlatmayı tercih ediyor. Hüküm vermiyor. Şiirin mahiyetini sezdirmeye çalışıyor ve bunu bir coşku içinde yapıyor. Okur bu coşkuyu hissediyor. Şiirin bir duyuş meselesi olduğunu herkes söyleyebilir ama bu duyuşun nasıl bir şey olabileceğini, hangi durumların bizi bu duyuşa götüreceğini

YIKANDIKÇA AZGINLAŞAN BİR ATEŞ GİBİ Adını doğruyorum. Bir yalnızlığı doğrar gibi doğruyorum adını. Yatılı bir okulun bahçesinde. Hüzne ve acıya boşalan Gizli işsizliklere. Yapraklara ve öğretmenlere dokunmadan. Korkuluklara. Sessiz ve tenha adımlarla. Gizliliklere ve gizlenmeğe alışarak. Adını soyuyorum. Bu kenti dize getirmek için. Bu kenti ve her şeyi. Soyuyorum adını. Geriye bir kimsesizliğin kalıyor. Onu alıp yüzüme gözüme sürüyorum. Kalbime. Hiç uğrak vermeyen kalbime, Adını kesiyorum. Yal

İnsan yürek derinliğini yitirmiş bulunuyor günümüz dünyasında. Yani ruh zenginliğini, günümüzde değişik biçimlerde büyük değişmeler var; bu durum insanın ruh zenginliğini artırması gerekirken, tersine azaltıyor. Yüzyıldan beri olagelen budur; bütün ülkeler araştırılmış, en uzak denizlerin altı üstüne getirilmiş, araştırma isteği daha derinlere inmiştir. İnsan ayağının basmadığı tek yol artık havalarda kalmıştır ve insan göklerin sonsuzluğuna çıkmak için yeni yollar aramaktadır.