“Bu hikâyeyi okuyanlar, mutsuz çocukların sessiz yardım çığlıklarına belki daha fazla dikkat eder.” Süddeutsche Zeitung On iki yaşında ve hayalperestseniz hayat çok zor! Luisa da ödevlerini unutuyor, alışveriş yaparken oyalanıyor, çevresindekileri terslemekten kendini alamıyor. Halbuki ailesi bu kadar stresli olmasaydı, okulda kız arkadaş edinebilseyudi ve günlük işlerini düzene sokabilseydi her şey farklı olabilirdi. Olmadı. Luisa sorunlardan kaçarak kurtulmayı seçti ama kaçtıklarını özleyeceğini hiç düşün

Alman çocuk ve gençlik edebiyatının ödüllü yazarı Ute Wegmann’dan duygu yüklü bir büyüme hikâyesi. İlkgençliğin kaygı ve korkularını gerçekçi bir üslupla anlatan yazar, küçük ama ömürlük mutlulukların peşine düşüyor. On dört yaşındaki Hoover, üç kardeşin en küçüğüdür. Daha önünde hiç de kısa olmayan okul yılları vardır. Üstüne üstlük, en sıkıcı sonbahar tatilini geçiriyordur. Hoveer’ın tek yakın arkadaşı, kaybettiği eşinin yasını tutan, yetmiş sekiz yaşındaki dedesidir. Doğum günü için dedesine sürpriz yap

Ben, okulun düzenlediği yüzme yarışmasına katılmayı her şeyden çok ister. Oysa önce çözmesi gereken küçük bir sorunu vardır. Yoksa büyük mü demeliyiz! Su korkusunu yenmesi ve yüzmeyi öğrenmesi gerekmektedir. Ancak annesi, ona koşmayı, yüzmeyi ve daha pek çok şeyi yasaklamıştır. Ben’in imdadına en yakın dostu Fritz koşar. Fritz ve Ben için bu yardımlaşma sonunda herkesi mutlu edip, zoru başaracakları bir hikâyeye dönüşebilecek midir?

Ben ve Fritz... Fritz ve Ben... Ben, bebekken ağır bir hastalık geçirmiştir. Artık tamamen iyileşmiş olsa da, ailesi, özellikle de annesi hâlâ onu korumak istemektedir. Ben'e çoğu şey yasaktır; futbol oynamak, şeker yemek, yüzmek... Bu yüzden Ben, beden eğitimi derslerine girmez, şekerleme yiyemez, çok istese de arkadaşlarıyla birlikte yüzme yarışmalarına katılamaz. Üstelik, Ben yüzmeyi de bilmemektedir! Ama arkadaşı Fritz, ona yardım etmeye karar vermiştir ve birlikte, tüm engellere rağmen, bu durumun üst